Geplaatst op

(EIGEN)WIJS

Al van jongs af aan krijg ik regelmatig te horen dat ik eigenwijs ben. De kleuterjuf stond vooraan in de rij om als eigenwijs te bestempelen, gevolgd door alle andere leerkrachten, mijn ouders, vrienden, leidinggevenden, collega’s, cursisten en leerlingen. Sommigen vertelden het in bedekte termen (Sasja is wel erg zelfstandig), anderen waren een stuk directer met hun oordeel (Wat is dat kind stronteigenwijs zeg!).
Ikzelf, daarentegen, vind dit allemaal bijzonder meevallen. Als ik echt zo eigenwijs zou zijn, dan zou ik mijn leven veel minder volgens de regels leiden. Dan zou ik mij een stuk minder druk maken over wat een ander van mijn wensen zou vinden. Dan zou ik hier mijn keuzes een stuk minder door laten beïnvloeden.

In mijn leven heb ik een paar keer getwijfeld aan mijn beslissingen en besloot ik maar de veilige weg te kiezen en mijn leven in te richten “zoals het hoort”.  Zo heb ik bijna 20 jaar lang een echte grote mensen baan gehad op kantoor, iets wat echt totaal niet bij mij paste. En waarom? Omdat ik niet durfde te vertrouwen op mijn eigen capaciteiten en talenten als creatieveling. Om nog maar te zwijgen over mijn angst voor het oordeel van mijn omgeving.
Deze angsten hebben mijn beslissingen op verschillende gebieden sterk beïnvloed. Van relaties, tot huisinrichting, studiekeuzes etc.
Samengevat, ik was alles behalve eigenwijs.

 

Tot een aantal maanden geleden. Ik besloot dat het genoeg was. Ik had al jaren het gevoel dat ik niet mijn eigen leven aan het leiden was, dat ik het pad van een ander aan het bewandelen was. Er was maar één ding wat mij weerhield om mijn eigen pad te bewandelen en dat was mijn eigen angst.  Het werd hoog tijd dat ik (zoals ik iemand het recentelijk prachtig hoorde omschrijven) weer aan het hoofd van mijn eigen tafel ging zitten. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat geneuzel en gezeur. Ik moet maar eens wat vertrouwen hebben, in mijzelf, mijn talenten en vaardigheden. En ik moet maar eens vertrouwen hebben in een goede afloop, juist als ik mijn onderbuik gevoel volg en het allemaal eens niet volgens de gevestigde regeltjes doe. Want laten we eerlijk zijn, iedere keer als ik dit onderbuik gevoel negeerde en mijn leven volgens de regels probeerde te leiden ging het mis. Dit braaf proberen te zijn heeft geleid tot scheidingen, een burn-out, dalende creativiteit en steeds onzekerder worden. Het werd dus hoog tijd voor een fikse dosis (eigen)wijsheid en groeiend zelfvertrouwen. Het grappige is, dat hoe (eigen)wijzer ik ben, hoe sterker mijn zelfvertrouwen groeit.

 

Hier zit ik dan, aan het hoofd van mijn eigen tafel. Ik bepaal de tafelschikking, het menu en welk servies we gebruiken. Ik verwelkom alles en iedereen waar ik blij van word. Mensen waar ik blij van en mee kan worden, werk waar ik blij van word, wonen op een manier waar ik blij van word.
Beleef ik een tweede pubertijd? Misschien.
Is het een midlifecrisis? Misschien.
Wat maakt het uit… ik word er gewoon blij van.

Geplaatst op

STOM

Ineens werd het stom.  Bloggen, wat eerst heerlijk was om te doen, werd ineens stom. Ik wilde niet meer schrijven, niet meer publiceren. Ik wilde geen leuke foto’s of illustraties maken. ik wilde niet eens meer nadenken over bloggen en deed alsof het niet meer bestond.

Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit graag wilde delen met de wereld. Eigenlijk is dit niet helemaal waar… Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit niet durfde te delen met de wereld. En met enige regelmaat moet je die dingen doen die je wel wil maar nooit durfde.
Dus ik begon met bloggen en kreeg direct positieve reacties. Ik genoot van het schrijven over dat wat op mijn pad kwam, mijn mijmeringen en mijn dromen. Ik genoot van het maken van de foto’s en het vormgeven, bijschaven van mijn site. Ik verbeterde mijn technische vaardigheden en kwam erachter dat ik ,soms met wat hulp of extra aanmoediging, meer kon dan ik verwacht had. Mijn zelfvertrouwen groeide en het werd steeds leuker.

Maar waarom werd het nou ineens stom?
Ik besloot om een pauze in te lassen en af en toe te mijmeren over waarom het stom werd en hoe ik bloggen weer leuk kon maken. Niet alles in het leven hoeft altijd maar leuk te zijn, maar bloggen voor mij wel. Want, om mijn vader maar eens te citeren, het moet tenslotte niet op werken gaan lijken.

En tijdens de afgelopen vakantie, tijdens een van mijn nachtelijke staarsessies naar de sterrenhemel, realiseerde ik mij ineens dat mijn vader gelijk had. Het was op werken gaan lijken.
Ik was het bloggen veel te serieus gaan nemen. Ik was mij meer gaan bezig houden met het genereren van zoveel mogelijk lezers, mijn SEO, het ontdekken van een niche etc. Ik had een app op mijn telefoon geïnstalleerd  zodat ik 24 uur per dag mijn statistieken kon inzien. Ik las blogs over bloggen, ik keek filmpjes over bloggen en de definities van succes die ik daar las en hoorde, werden ook mijn definitie van succes.
Alleen,  ik was helemaal niet gaan bloggen met het idee in mijn hoofd dat ik zoveel mogelijk lezers moest hebben en er schandalig rijk mee moet worden. Ik wil niet specifiek over één onderwerp schrijven, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Ik vind veel onderwerpen interessant en heb over nog meer onderwerpen een mening. Ik vind het fijn (en soms ook angstaanjagend) om mijn gevoelens en meningen te delen. Via mijn grijnsjes laat ik mijn ware kleuren zien.

Dus, dit stukje voldoet niet aan de standaard succesformule die er bestaat, de kopjes ontbreken, er zitten geen illustraties of foto’s bij, geen duidelijke titel die direct uitlegt waar het over gaat. En hij zal ook wel te kort of te lang gevonden worden. Het zal mij worst wezen. Maar één ding moeten jullie mij beloven… Vertel alsjeblieft NOOIT aan mijn vader dat hij gelijk had.

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Waardevol

 

Dagelijks zie ik ,prachtig ingelijst, op mijn bureau de zin “alles van waarde is weerloos”, maar eigenlijk vraag ik mij nooit af waar deze zin vandaan komt. Ok, ik weet dat het woorden zijn uit een gedicht van Lucebert, de keizer van de vijftigers, maar hoe zijn gedicht heet of wat er nog meer in staat, dat weet ik niet. Deze zin spreekt zo tot mijn verbeelding, ik heb geen context nodig, ik geef liever mijn eigen betekenis aan de woorden.

En juist nu, in een tijd van mogelijk verlies, lijkt dit citaat extra waarde te krijgen.  Juist die weerloosheid van het leven maakt ons leven zo waardevol. De vergankelijkheid en eindigheid van onze levens  maakt ze zo waardevol. Want wat is nu werkelijk van waarde? Het hebben van de nieuwste telefoon? Een nog snellere laptop, een duurdere camera? Rijden in een super-de-luxe auto?  Het hebben van nog meer schoenen, jurken of handtassen?  En dat allemaal van het juiste merk, in de juiste kleur en volgens de laatste trends. En we moeten dit dan ook allemaal delen via mooie plaatjes en praatjes op social media en ook zoveel mogelijk “likes” zien te krijgen.

Ik geloof niet dat het hebben van al deze spullen mijn leven waardevol maakt.  Ik weet zeker dat het hebben van al deze spullen mij ook niet gelukkiger maakt. Sterker nog, ik raak al gestrest bij het idee om aan al deze materiele eisen te moeten voldoen.
De confrontatie die ik in mijn persoonlijke leven nu dagelijks aanga met de vergankelijkheid van ons leven verscherpt mijn overtuigingen en inzichten betreffende wat waardevol is en wat (naar mijn bescheiden mening) niet.  Die zaken waar ik gelukkig van word, die in mijn leven waarde hebben en die aan mijn leven waarde geven zijn zo kostbaar dat het niet in geld is uit te drukken. Ik noem deze dingen maar even voor het gemak mijn “kernwaarden”.  En het kennen van jouw eigen kernwaarden is zo fijn, omdat jij dan iedere dag een klein of groot geluksmoment voor jouzelf kan creëren.

Ik word gelukkig van iedere dag minstens een half uur alleen zijn en dan niets te moeten.  Ik word gelukkig van creatief bezig zijn, en mijmeren. De natuur is ook zo’n bron van geluk. Ik word gelukkig van in stilte thee drinken, bloeiende pioenrozen, tuinieren, schrijven, kaarsjes branden, schat zoeken op het strand of in het bos.
En poëzie, daar word ik ook gelukkig van.
Dus heb ik de tekst van het Lucebert gedicht maar even opgezocht en het ingelijste citaat vervangen door de volledige versie.

 

de zeer oude zingt:

er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings

alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk

als het hart van de tijd
als het hart van de tijd

Lucebert                           

 

 

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Werken met de stemmen in mijn hoofd

Ik hoor stemmen in mijn hoofd. Geen paniek, het zijn niet van het soort stemmen waar je medicatie tegen moet slikken. Het zijn geen stemmen die me de opdracht geven om mijzelf of anderen kwaad te berokkenen en ik hoor ook geen opdrachten van God.
Dus nogmaals geen paniek.    “Werken met de stemmen in mijn hoofd” verder lezen

Geplaatst op

10 kleine dingen, waar ik skoftig gelukkig van kan worden

(Eigenwijs) Lentegroen
Iedere keer wanneer ik mijn huis verlaat, loop ik langs een ietwat onhandig geplaatste lantaarnpaal. En zo’n beetje iedere ochtend moet ik glimlachen tijdens het passeren van deze paal. Want onderaan deze paal groeit tussen de voegen van de tegels één dapper bosje krokussen. Eigenwijs heffen zij de kopjes op en zoekt naar de zon. En ik doe mee.

Lieve briefjes
Aan het einde van de les op één van mijn naschoolse ateliers vond ik op mijn tas een dubbelgevouwen briefje. In een kinderlijk , groep 3, handschrift stond er lieve juf. Het was duidelijk dat de betreffende leerling haar uiterste best had gedaan om op haar aller-allernetst te schrijven, ik zag gewoon voor me hoe ze, met haar tong uit de mond, in opperste concentratie had zitten zwoegen op het briefje.

Theemomentjes
Dagelijks heb ik een theemomentje. Dan zet ik een kop heerlijke thee en gebruik een echte kop. Je weet wel een echte theekop, van porselein, met oor en zonder vlekken. Ik gun mij dan ook de tijd om even te zitten en alleen maar bezig te zijn met mijn thee. Ik geniet dan van het warme gevoel van de hete kop in mijn handen, de geur van de thee, het feit dat steevast mijn bril beslaat tijdens het nemen van de eerste slok etc.
Dit kleine ritueel is een dagelijks terugkerend meditatief moment en aan te raden voor iedereen die het “te druk” heeft voor mediteren.

Lekker lezen
Als kind was ik al gek op lezen. De wereld kon vergaan, maar als ik las… dan merkte ik daar niets van. Ik kon mij volledig verliezen in de verhalen en verzon er zelf nog hele werelden bij.  Deze liefde kwam een beetje in het gedrang op het moment dat ik moeder werd, ik had er een aantal jaar niet meer de energie, concentratie of tijd meer voor. Echter sinds een aantal jaar geniet ik weer ten volle van een goed boek.  Ik trek me dan weer helemaal terug in de werelden geschapen door de auteurs. Het boek waar ik nu mee bezig ben? Ik weet waarom gekooide vogels zingen van Maya Angelou. Aanrader!

Onverwachte ontmoetingen
En dan kom je ineens iemand tegen die je al enkele jaren niet meer gesproken hebt, of iemand die je nog nooit eerder gesproken hebt, en het voelt of je elkaar gisteren nog zag. Het is heerlijk om dan verwikkeld te raken in een spontaan gesprek over een allegaartje aan onderwerpen. Zo raakte ik laatste op het station aan de praat met een jonge vrouw, die net als ik, de trein had gemist. We voerden een hilarisch gesprek over de eerste ontmoeting met je schoonouders en hoe je kan blunderen tijdens een sollicitatiegesprek. We waren zo geanimeerd aan het praten dat we bijna vergaten in de volgende trein te stappen.

Glittersokken
Ik heb redelijk recent ontdekt dat glittersokken een noodzakelijke aanvulling zijn op de garderobe van iedere volwassen vrouw. Ze houden je voeten warm, bevatten NUL calorieën en zorgen er ook nog eens voor dat je het leven te serieus neemt. Want wees nou eerlijk, kan jij de hele dag serieus blijven met de wetenschap dat jouw tenen wiebelen in een paar prachtige glittersokken? Ik niet.

Onverwacht vrije tijd
ik denk dat iedereen die het ouderschap combineert met een baan, studie, eigen onderneming of een combinatie van al deze zaken, zich hierin kan herkennen.  Vrije tijd is dan een schaars goed en extra vrije tijd, dat is dan bijna te vergelijken met het achtste wereldwonder. Wat mij betreft staat extra vrije tijd in deze rangorde van wereldwonderen op nummer één.
Extra uitweiding lijkt mij overbodig.

Huilen van het lachen
Ken je dat, zo onbedaarlijk lachen, dat de tranen over je wangen biggelen? Die lach die dan zo diep uit je onderbuik komt, dat je bijna in je broek piest? Je houdt het hoe dan ook niet droog. Zo was ik laatst in het theater bij een cabaretvoorstelling en hield het niet droog. Ik lachte mij tranen met tuiten. Ik lachte zo onbeschaamd hard, mijn puberzoon die naast me zat schaamde zich een ongeluk. Gelukkig was het donker in de zaal.
Maar mijn stress van de voorafgaande periode, smolt als sneeuw voor de zon.

Muziek luisteren
Het gebeurt iedere keer weer, op het moment dat ik muziek luister, maar dan ook echt luister, vergeet ik de rest van de wereld. Dit werkt voor mij op het moment dat ik met de koptelefoon op in mijn bed nog een lekker muziekje luister, maar ook wanneer ik in een of ander obscuur zaaltje naar een bandje luister. De koptelefoon begon als een “noodzakelijk kwaad” aangezien niet iedereen gecharmeerd is van mijn muzikale voorkeuren, maar blijkt perfect te werken als een katalysator. Ik zit dan, waarschijnlijk doordat ik de buitenwereld buitensluit, nog sneller helemaal in de muziek. En niets laadt mijn batterijtje weer sneller op dan een lekker stevig potje punken.

 

Schrijven (en vooral als je dan klaar bent)
Ik hou van schrijven, dingen zo mooi mogelijk vertellen, mensen te raken en te ontroeren. Ik vind het heerlijk om vooraf na te denken, te mijmeren over verhalen, woordcombinaties en zinsconstructies. Ik word gelukkig van de flow waarin ik kan raken tijdens het schrijven. Maar het gelukkigst voel ik me als het ei gelegd is. Want dan kan ik weer opnieuw beginnen en opnieuw genieten van het hele proces.

 

 

Voel je vrij om bovenstaande “tips” te gebruiken, te combineren of totaal te negeren. Want jouw eigen weg volgen is ook zo’n ding waar je skoftig gelukkig van kan worden. Ik hoop maar dat duidelijk is dat het juist de kleine dingen zijn die het meeste geluksgevoel kunnen opleveren. Piekeren over rekeningen, dat kan iedereen, maar je ogen openhouden voor geluk… dat kan ook iedereen. Je moet alleen soms een beetje oefenen.

Waar word jij skoftig gelukkig van? Welke tips heb jij? Deel ze met ons, want geluk wordt alleen maar groter als je het deelt.

Geplaatst op

Bitterzoet

Deze maand nam ik, een bitterzoet, afscheid van mijn re-integratiecoach. Ik heb het afgelopen jaar intensief met haar gewerkt aan mijn herstel en terugkeer op de arbeidsmarkt. Zo’n twee keer per maand reisde ik met de bus af naar Alkmaar. Een heerlijk ritje door het polderlandschap uit mijn jeugd,  gevolgd door een wandeling van een minuut of twintig door het landelijke buitengebied van Alkmaar langs een stel prachtige molens.

Uiteraard leerde ik van haar de “technische” vaardigheden omtrent het solliciteren, jezelf profileren en jezelf presenteren op de huidige arbeidsmarkt.

Want tja, toen ik leerde hoe je hoort te solliciteren, en dat is al ruim 25 jaar geleden, waren er nog geen zaken als internet en social media, sterker nog we moesten de brief met de hand schrijven. De beschikbare technieken zijn niet alleen veranderd, maar ook allerlei spelregels over hoe wij met elkaar omgaan zijn veranderd. Zo leerde ik destijds bijvoorbeeld dat je een sollicitatiebrief (of zin) nooit met het woord ik mocht beginnen, want dat was asociaal en arrogant. Tegenwoordig wordt het juist aangeraden, want dit straalt assertiviteit en zelfvertrouwen uit.

Maar goed, ik leerde van haar veel meer dan dit “technische” gedeelte. Een groot deel van onze gesprekken en oefeningen ging over het ontdekken van mijn kernwaarden, mijn visie, wat wil ik en (niet geheel onbelangrijk) HOE wil ik dit.

Zij heeft mij waardevolle lessen geleerd over valse bescheidenheid (want er is geen enkele reden om zo bescheiden te zijn) en hoe je een beter, leuker, creatiever mens wordt door regelmatig nee te zeggen. Ik heb de les van positief egoïsme geleerd, dus eerst goed voor mijzelf zorgen zodat ik ook goed voor al het andere kan zorgen. Nou ja, al het andere… veel van het andere. Genoeg van het andere.

Onze gesprekken waren intensief, eerlijk en confronterend. Soms, op dagen dat ik erg moe of gestrest was, had ik geen zin in de gesprekken. Het voelde dan alsof ik er de energie niet voor kon opbrengen, maar ik zette door en dat loonde. Na afloop van ieder gesprek ging ik met een grijns van oor tot oor, met hernieuwde energie en groeiend zelfvertrouwen de deur uit. Want, waar onze gesprekken ook over gingen, we eindigde altijd met de slappe lach. Hoe heerlijk is het, om met een ander samen, onbedaarlijk te kunnen lachen diep vanuit de onderbuik.

Ik ga de gesprekken en onze lachbuien missen, ik ga mijn polderritjes en de wandelingen langs de molens missen. Ik ga dat leuke mens missen.

Maar het afscheid is bitterzoet, want we nemen afscheid omdat ik ben hersteld. Ik ben al enige tijd weer volledig beter gemeld en aan het werk. Zoals ik al grappend tijdens ons laatste gesprek zei: “Ik ben volwassen geworden, nu moet ik weer op eigen benen staan.”

Dus ik geniet nog één keer van mijn wandeling langs de molens en de prachtige uitzichten en vooruitzichten.

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Stilte na de storm

Follow my blog with Bloglovin

 

Lief universum,

Ik heb nu mijn 44e levensjaar afgesloten en ben vol goede moed aan mijn 45e begonnen, maar er is iets wat ik toch echt even kwijt wil.

Dat 44e levensjaar was niet bepaald mijn leukste, meest relaxte, gezelligste en makkelijkste jaar. Dit jaar stond in het teken van mijn burn-out en knokken om niet in een verlammende depressie af te glijden. Het was ook het jaar waarin ik, net toen ik weer wat opgekrabbeld was, als donderslag bij heldere hemel bijna weduwe werd. En laten we wel wezen, dat kan nooit de bedoeling zijn.

Dit afgelopen jaar heb ik veel geleerd over mijzelf, mijn angsten, mijn dromen, mijn identiteit, mijn passies en wat er voor mij echt toe doet. Ik heb mijn grenzen leren (her)kennen en ze leren bewaken. Het was een aaneenschakelingen van leermomenten en pijnlijke waarheden. Het is waar dat ik een stuk sterker uit deze strijd ben gekomen. Het is waar dat mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Het is waar dat ik mijn creatieve bron weer herontdekt heb. Maar, eerlijk is eerlijk, het was een te stormachtig en daardoor een bij vlagen verlammend jaar.

Lief universum, kunnen we afspreken dat dit 45e jaar een stuk fijner is? Dat ik in dit jaar de vruchten mag plukken van het harde werken? Dat ik in dit jaar ook mijn rustmomenten mag pakken? Even een jaar zonder gillende sirenes en doodsangsten? Een jaartje stilte na de storm?

 

Weet je, we spreken het gewoon af. Dit jaar is een topjaar! Een jaar vol vreugde, creativiteit, gezelligheid, successen en met iedere dag een heerlijk moment van kabbelende rust. Een jaar waarin ik voldoende ruimte heb voor mijzelf en mijn groei. Een kleurrijk jaar en een vruchtbaar jaar.

Ok, af en toe een prikkelend leermomentje moet er ook zeker zijn, graag zelfs! Dergelijke momenten houden mij scherp en actief, maar we gaan niet overdrijven hè?

En mijn tegenprestatie is dat ik nu eens gewoon ga beginnen aan dat ene project wat al jaren op mijn “bucketlist” staat. Erewoord! En mocht het te lang duren voor ik daar aan begin, geef me dan maar zo’n licht prikkelend leermomentje als liefdevolle schop onder mijn kont.

 

Liefs Sasja

Geplaatst op

Snode plannen

Follow my blog with Bloglovin

Als eerste wil ik iedereen natuurlijk een geweldig nieuwjaar toewensen. Ik hoop dat al jullie mooie dromen uit mogen komen. En over die mooie dromen en of goede voornemens  was uiteraard veel te doen in deze tijd van het jaar  (of is het tijden van de jaren zo rond de jaarwisseling?)

De laatste weken van 2016 werd ik doodgegooid met statistieken over goede voornemens. Wist je dat ruim 30% van de goede voornemens reeds sneuvelen in de eerste maand van het nieuwe jaar? En dat aan het einde van het jaar slechts 3% van de goede voornemens zijn behaald? Bemoedigende cijfers, vind je ook niet?

Op YouTube keek ik allerlei filmpjes over hoe het dan wel zou moeten. Filmpje na filmpje zag ik met het onderwerp “succesvol doelen stellen”.  Allerlei uitermate succesvol uitziende personen kwamen in beeld om te vertellen hoe ook ik uitermate productief en succesvol kan zijn. Ik vond het best lastig om bij het kijken van  een aantal van deze filmpjes mijn concentratie vast te houden. Ik werd steeds afgeleid door hun uitermate succesvol gebleekte tanden en hun uitermate productief verlengde wimpers.  Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het, bij deze stroom filmpjes waarin ik terecht was gekomen, ging over succesvol overkomen dan over daadwerkelijk succesvol zijn.

Ik besloot mijn informatie elders te halen, namelijk mijn collectie studieboeken. Tijdens de diverse opleidingen die ik heb gevolgd kwam het onderwerp “doelen stellen” regelmatig aan de orde als onderdeel bij vakken als projectmanagement of scriptiebegeleiding. Iedereen die zo’n vak ooit heeft gevolgd, is bekend met de term SMART. Doelen moeten SMART geformuleerd zijn, dat wil zeggen Specifiek, Meetbaar, Aantrekkelijk, Realistisch en Tijdsgebonden. (Ik weet dat er diverse variaties bestaan, maar dit is degene waar ik mee ben gedrild.)  Mijn associaties hiermee zijn niet zo positief, ik vond het, tijdens mijn leven als student, maar saai en angstaanjagend “volwassen”.

Ik heb dus besloten het anders te benoemen.  Ik gebruik geen termen als “goede voornemens” of “doelen”. Ik smeed “snode plannen”, dat klinkt een stukje ondeugender en een stuk meer als Sasja. Het doet mij ook een beetje denken aan Harry Potter.  Je weet wel, met die scene waarin Harry een blanco kaart (de sluipwegwijzer) heeft waarop hij ,met behulp van een toverspreuk, kan zien waar iedereen zich bevindt. Deze spreuk ging zoiets als “ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb”.

Een paar van deze snode plannen wil ik wel met jullie delen, maar sommige zijn een beetje te snood en houd ik voorlopig lekker voor mijzelf.  Deze andere snode plannen deel ik  gaandeweg het jaar wel met jullie.

  • Mijn blog uitbreiden, ik ga (minstens) 40 blogberichten publiceren in 2017
  • Ik ga (minstens) 20 schilderijen maken in 2017
  • Ik ga (minstens) 15 studiepunten halen voor 31 juli 2017

OK, ik geef toe, mijn snode plannen zijn stiekem wel een beetje SMART geformuleerd, maar dat vertellen we aan niemand.

 

 

Geplaatst op

In een oogwenk

Follow my blog with Bloglovin

Weet jij wat EMDR (Eye movement desensitization and reprocessing) is? Ik had er in ieder geval tot een paar maanden terug nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik had verwacht deze vorm van therapie ooit te volgen.

Kort door de bocht samengevat, het komt erop neer dat je met je ogen heen en weer beweegt, naar wat klikjes luistert, een paar ritmes trommelt en je geneest. Met een gezonde dosis scepsis (en stiekem ook een beetje tegenzin) ben ik dus deze therapie gaan volgen. Ik zat inmiddels al acht maanden thuis met psychische klachten en begon me knap wanhopig te voelen. Ik besloot dus deze kans aan te pakken ook al durfde ik het eigenlijk niet.

Tot mijn grote verbazing sloeg de EMDR aan en nog snel ook. Zo snel dat ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn kinderjaren in één sessie wist te verwerken. Nutteloze, belemmerende bagage die ik ruim 40 jaar meezeulde, wist ik daar in krap anderhalf uur op te ruimen. Gelukkig maar, want ik heb een hele berg beperkende bagage en door de snelheid waarmee de EMDR werkt kan ik dit allemaal opruimen.

shine-blog-emdr

Tja, en wat doe ik dan tijdens zo’n behandeling?

Tijdens een sessie denk ik eerst terug aan een traumatische gebeurtenis. Ik beschrijf deze zo nauwkeurig mogelijk en let ook goed op waar ik dit in mijn lichaam voel. (bijvoorbeeld een knoop in mijn maag, gebalde vuisten etc.). Ik kijk als het ware naar deze gebeurtenis alsof het een film is en ik zet deze stil op het naarste plaatje. Vervolgens bepaal ik hoe beladen deze gebeurtenis is op een schaal van 1 (nauwelijks beladen) tot 10 (zeer zwaar beladen).

Wanneer ik bovenstaande stappen heb doorlopen start de EMDR. Ik krijg dan een koptelefoon op en hoor afwisselend in mijn linker- en rechteroor een klikkend geluid. Ik volg dit geluid als het ware met oogbewegingen (met mijn ogen dicht) en tegelijkertijd tel ik de klikjes van 1 tot en met 27 en start dan opnieuw met tellen. Ook klop ik met mijn vingers het ritme van de klikjes na op de tafel. Op deze complexe taak moet ik mij volledig concentreren en het is niet de bedoeling dat ik bewust ga denken aan de te verwerken gebeurtenis.

Ik voer de bovenstaande taken ongeveer een minuut uit en kijk dan terug naar de gebeurtenis en bepaal dan opnieuw de emotionele lading. Tot nu toe is het bij iedere sessie zo geweest dat deze direct al daalde met een punt.

Vervolgens herhaal je het rondje EMDR en het terugkijken net zo lang tot de emotionele lading 0 is.  Het is mij tot nu toe gelukt om iedere gebeurtenis (of thema) die ik inbreng, in één sessie te verwerken.

Na afloop van een sessie ben ik wel helemaal afgepeigerd en na de eerste twee sessies kreeg ik zelfs hele stevige migraine aanvallen. Er wordt ook geadviseerd om het na een EMDR behandeling rustig aan te doen en dankzij mijn lichaam gebeurde dit ook. Na de overige behandelingen had ik geen migraine meer, wel had ik een gonzend hoofd en sterke behoefte aan rust.

Het voelt nu, na een aantal sessies, alsof ik echt aan mijn fundamenten werk. Deze keer pak ik het probleem bij de wortels aan. Ik vergelijk mezelf wel eens met een schattig, klein, oud Zaans huisje. Zo eentje met een funderingscode. Mijn fundering wordt nu grondig gerestaureerd en straks ben ik weer zo goed als nieuw. Misschien zelfs beter, want ik laat gelijk de isolatie aanpakken.

sparkle-blog-emdr

Ik snap nog steeds niet goed HOE deze therapie werkt, maar het werkt (althans bij mij). Ik snap ook nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk niet durfde, maar ach, ik durfde toen bijna niks.

Op wikiweetalles staat een uitgebreide (onpersoonlijke) uitleg over deze therapievorm.