Net als iedereen heb ik ook mijn dromen. En veel van mijn dromen bleven maar dromen. Ik liet mij weerhouden door mijn onzekerheden en bizarre overtuigingen. Handig is dat bij deze beperkende ideeën gratis een stemmetje is geleverd. Dit stemmetje herinnert mij dagelijks aan deze overtuigingen en weet ook stelselmatig nieuwe onzekerheden in te fluisteren.
Net als velen had ik het idee dat je als kunstenaar niet commercieel succesvol kan (of mag) zijn. Als kunstenaar behoor je immers een eenzaam en ellendig bestaan te lijden, want zonder deze ingrediënten kan je niet de benodigde diepgang hebben. Echte kunst moet natuurlijk ook een beetje onbegrijpelijk zijn voor het gewone volk, alleen de elite mag inzicht hebben in jouw werk.
En laat ik nu net graag werken met laagdrempelige materialen en technieken. Ik gooi ook regelmatig een vleugje humor of zelfs glitter in de strijd. O ja en ik gebruik ook graag “happy colours”. (Ik weet het, nu klink ik bijna als Bob Ross)
Mijn sterkste overtuiging is dat ik eigenlijk niets kan en dat iedereen daar elk moment achter kan komen. Ondanks dat ik inmiddels voldoende diploma’s heb gehaald om er mijn slaapkamer mee te kunnen behangen, weet ik zeker dat ik niets kan. Ik vrees niet zozeer dat mensen mij gaan uitlachen, maar eerder dat men medelijden met mij zal hebben. Medelijden, omdat ik geen enkel talent blijk te hebben en daardoor het label volslagen kansloos opgeplakt krijg.
En nu, nu heb ik besloten om mij niet meer te laten weerhouden door mijn onzekerheden en beperkende overtuigingen. Iedere dag ga ik iets doen wat mijn dromen helpt uit te komen, iets wat ik diep in mijn hart graag wil, maar nooit durfde. Ik laat mij niet meer leiden door het steeds luider fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Sterker nog, ik realiseerde mij laatst dat de luidheid van het stemmetje iets wezenlijks zegt over het belang van datgene wat ik wil doen. Dus hoe harder het stemmetje in mijn hoofd roept dat ik maar beter iets niet kan doen…… Des te belangrijker het is dat ik dat juist wel doe. (uiteraard dit alles met behoud van gezond verstand)
Inmiddels heb ik al heel wat keer mijn stoute schoenen aangetrokken en daarmee stappen gezet. De ene keer kleine stappen en de andere keer wat grotere stappen. En je raadt het al. Het schrijven van deze blogs is één van de “stoute stappen” die ik zet. Ook al zegt het stemmetje in mijn hoofd dat alleen mijn moeder ze zal lezen.