Schoonheid in afscheid

De dagen voorafgaand aan haar aangekondigde sterven, heb ik nog enkele waardevolle gesprekken met mijn schoonmoeder mogen voeren. Tijdens één van die gesprekken drukte ze mij op het hart om toch vooral goed afscheid te nemen, niet alleen van haar, maar van al die zaken die ik in mijn leven aan het afronden was.  ‘Want, zo zei ze, goed afscheid nemen helpt je om beter verder te kunnen, een mooiere start te maken met al het nieuwe wat op je pad komt.’

Nu was afscheid nemen iets wat ik altijd hartstochtelijk wist te vermijden, ik deed gewoon niet aan afscheid nemen. Ik was zo’n persoon die ineens verdwijnen kon uit je leven. Maar nu ben ik het aangegaan en heb ik afscheid genomen.

Ik nam afscheid van de werkgever waar ik ruim veertien jaar heb gewerkt. Ik liet een baan achter, maar vertrok met een schat aan opgedane ervaringen en vaardigheden die mij nu goed helpen in mijn bestaan als ZZP-er.

Ik nam hierdoor ook afscheid van mijn collega’s, maar behield de waardevolle vriendschappen en fijne contacten. Ik zal dan ook de hilarische speech van mijn teamleider en de vele knuffels en mooie wensen van mijn collega’s nooit vergeten.

Ik nam afscheid van mijn leerlingen, mijn gekke puberale en mij soms tot wanhoop drijvende leerlingen, maar nam oprechte en ontroerende complimenten in ontvangst. Hun waardering betekent meer voor mij dan tien gouden handdrukken bij elkaar.

Ik nam afscheid van een rol, ik ben niet meer mevrouw Scheijde, maar weer lekker (juf) Sasja. Een rol die beter bij me past en ik nu ook meer weet te waarderen. Een rol waarmee ik ook meer kan geven, zonder dat het ten koste van mijzelf gaat.

Ik nam afscheid van mijn huwelijk, maar hield er toch een liefdevolle en vrijwillige familie aan over.  Een warme groep mensen waar het fijn mee toeven is, waarmee ik veel kan delen en waarvan ik ook veel steun mag ontvangen.  Wat de stappen die ik op mijn verdere levenspad zet een stuk makkelijker maken.

Ze had gelijk. Al dat afscheid nemen werkte louterend, ik kon veel nutteloze bagage die ik jarenlang mee had gesleept, loslaten. Er ontstond weer ruimte in mijn leven, ruimte om te leven in plaats van te overleven. Ruimte om weer gewoon (met) mijzelf te zijn. Ruimte voor vrijheid.

En ik nam afscheid van mijn schoonmoeder. Tijdens ons laatste gesprek drukte ze me op het hart om toch echt voor mijzelf te zorgen. “Dag lieverd, zei ze, zorg nou net zo goed voor je zelf als je altijd voor anderen zorgt, cijfer jezelf niet steeds weg, beloof me dat je dit gaat doen.” Ik heb haar stevig omhelst en het beloofd. Eén van de mooiste beloftes die ik aan iemand en aan mijzelf heb gemaakt. Ik heb het beloofd en doe iedere dag opnieuw mijn uiterste best om deze belofte na te komen. En als het me vandaag niet lukt, dan probeer ik het morgen gewoon opnieuw.

Dag lieverd…