Geplaatst op

Snode plannen

Follow my blog with Bloglovin

Als eerste wil ik iedereen natuurlijk een geweldig nieuwjaar toewensen. Ik hoop dat al jullie mooie dromen uit mogen komen. En over die mooie dromen en of goede voornemens  was uiteraard veel te doen in deze tijd van het jaar  (of is het tijden van de jaren zo rond de jaarwisseling?)

De laatste weken van 2016 werd ik doodgegooid met statistieken over goede voornemens. Wist je dat ruim 30% van de goede voornemens reeds sneuvelen in de eerste maand van het nieuwe jaar? En dat aan het einde van het jaar slechts 3% van de goede voornemens zijn behaald? Bemoedigende cijfers, vind je ook niet?

Op YouTube keek ik allerlei filmpjes over hoe het dan wel zou moeten. Filmpje na filmpje zag ik met het onderwerp “succesvol doelen stellen”.  Allerlei uitermate succesvol uitziende personen kwamen in beeld om te vertellen hoe ook ik uitermate productief en succesvol kan zijn. Ik vond het best lastig om bij het kijken van  een aantal van deze filmpjes mijn concentratie vast te houden. Ik werd steeds afgeleid door hun uitermate succesvol gebleekte tanden en hun uitermate productief verlengde wimpers.  Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het, bij deze stroom filmpjes waarin ik terecht was gekomen, ging over succesvol overkomen dan over daadwerkelijk succesvol zijn.

Ik besloot mijn informatie elders te halen, namelijk mijn collectie studieboeken. Tijdens de diverse opleidingen die ik heb gevolgd kwam het onderwerp “doelen stellen” regelmatig aan de orde als onderdeel bij vakken als projectmanagement of scriptiebegeleiding. Iedereen die zo’n vak ooit heeft gevolgd, is bekend met de term SMART. Doelen moeten SMART geformuleerd zijn, dat wil zeggen Specifiek, Meetbaar, Aantrekkelijk, Realistisch en Tijdsgebonden. (Ik weet dat er diverse variaties bestaan, maar dit is degene waar ik mee ben gedrild.)  Mijn associaties hiermee zijn niet zo positief, ik vond het, tijdens mijn leven als student, maar saai en angstaanjagend “volwassen”.

Ik heb dus besloten het anders te benoemen.  Ik gebruik geen termen als “goede voornemens” of “doelen”. Ik smeed “snode plannen”, dat klinkt een stukje ondeugender en een stuk meer als Sasja. Het doet mij ook een beetje denken aan Harry Potter.  Je weet wel, met die scene waarin Harry een blanco kaart (de sluipwegwijzer) heeft waarop hij ,met behulp van een toverspreuk, kan zien waar iedereen zich bevindt. Deze spreuk ging zoiets als “ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb”.

Een paar van deze snode plannen wil ik wel met jullie delen, maar sommige zijn een beetje te snood en houd ik voorlopig lekker voor mijzelf.  Deze andere snode plannen deel ik  gaandeweg het jaar wel met jullie.

  • Mijn blog uitbreiden, ik ga (minstens) 40 blogberichten publiceren in 2017
  • Ik ga (minstens) 20 schilderijen maken in 2017
  • Ik ga (minstens) 15 studiepunten halen voor 31 juli 2017

OK, ik geef toe, mijn snode plannen zijn stiekem wel een beetje SMART geformuleerd, maar dat vertellen we aan niemand.

 

 

Geplaatst op

In een oogwenk

Follow my blog with Bloglovin

Weet jij wat EMDR (Eye movement desensitization and reprocessing) is? Ik had er in ieder geval tot een paar maanden terug nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik had verwacht deze vorm van therapie ooit te volgen.

Kort door de bocht samengevat, het komt erop neer dat je met je ogen heen en weer beweegt, naar wat klikjes luistert, een paar ritmes trommelt en je geneest. Met een gezonde dosis scepsis (en stiekem ook een beetje tegenzin) ben ik dus deze therapie gaan volgen. Ik zat inmiddels al acht maanden thuis met psychische klachten en begon me knap wanhopig te voelen. Ik besloot dus deze kans aan te pakken ook al durfde ik het eigenlijk niet.

Tot mijn grote verbazing sloeg de EMDR aan en nog snel ook. Zo snel dat ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn kinderjaren in één sessie wist te verwerken. Nutteloze, belemmerende bagage die ik ruim 40 jaar meezeulde, wist ik daar in krap anderhalf uur op te ruimen. Gelukkig maar, want ik heb een hele berg beperkende bagage en door de snelheid waarmee de EMDR werkt kan ik dit allemaal opruimen.

shine-blog-emdr

Tja, en wat doe ik dan tijdens zo’n behandeling?

Tijdens een sessie denk ik eerst terug aan een traumatische gebeurtenis. Ik beschrijf deze zo nauwkeurig mogelijk en let ook goed op waar ik dit in mijn lichaam voel. (bijvoorbeeld een knoop in mijn maag, gebalde vuisten etc.). Ik kijk als het ware naar deze gebeurtenis alsof het een film is en ik zet deze stil op het naarste plaatje. Vervolgens bepaal ik hoe beladen deze gebeurtenis is op een schaal van 1 (nauwelijks beladen) tot 10 (zeer zwaar beladen).

Wanneer ik bovenstaande stappen heb doorlopen start de EMDR. Ik krijg dan een koptelefoon op en hoor afwisselend in mijn linker- en rechteroor een klikkend geluid. Ik volg dit geluid als het ware met oogbewegingen (met mijn ogen dicht) en tegelijkertijd tel ik de klikjes van 1 tot en met 27 en start dan opnieuw met tellen. Ook klop ik met mijn vingers het ritme van de klikjes na op de tafel. Op deze complexe taak moet ik mij volledig concentreren en het is niet de bedoeling dat ik bewust ga denken aan de te verwerken gebeurtenis.

Ik voer de bovenstaande taken ongeveer een minuut uit en kijk dan terug naar de gebeurtenis en bepaal dan opnieuw de emotionele lading. Tot nu toe is het bij iedere sessie zo geweest dat deze direct al daalde met een punt.

Vervolgens herhaal je het rondje EMDR en het terugkijken net zo lang tot de emotionele lading 0 is.  Het is mij tot nu toe gelukt om iedere gebeurtenis (of thema) die ik inbreng, in één sessie te verwerken.

Na afloop van een sessie ben ik wel helemaal afgepeigerd en na de eerste twee sessies kreeg ik zelfs hele stevige migraine aanvallen. Er wordt ook geadviseerd om het na een EMDR behandeling rustig aan te doen en dankzij mijn lichaam gebeurde dit ook. Na de overige behandelingen had ik geen migraine meer, wel had ik een gonzend hoofd en sterke behoefte aan rust.

Het voelt nu, na een aantal sessies, alsof ik echt aan mijn fundamenten werk. Deze keer pak ik het probleem bij de wortels aan. Ik vergelijk mezelf wel eens met een schattig, klein, oud Zaans huisje. Zo eentje met een funderingscode. Mijn fundering wordt nu grondig gerestaureerd en straks ben ik weer zo goed als nieuw. Misschien zelfs beter, want ik laat gelijk de isolatie aanpakken.

sparkle-blog-emdr

Ik snap nog steeds niet goed HOE deze therapie werkt, maar het werkt (althans bij mij). Ik snap ook nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk niet durfde, maar ach, ik durfde toen bijna niks.

Op wikiweetalles staat een uitgebreide (onpersoonlijke) uitleg over deze therapievorm.

Geplaatst op

Bestemming Bereikt

Follow my blog with Bloglovin

Stijf knijp ik mijn ogen dicht. Ik beweeg niet. Ik ben hier niet. Dit ben ik niet. Vaag dringen de geluiden van buitenaf tot mij door. Ik hoor het stemmetje van het kleinste gedrocht. Dat heldere stemmetje wat door iedere deur en muur heen klinkt in dit gehorige huis. Het stemmetje wat steeds maar vol overtuiging het woord mama in mijn richting blijft gooien. Het stemmetje wat het moeilijkste is om te negeren. Ik hoor geschuifel, meubels die over het laminaat krassen. Gestommel. De mannenstem klinkt nu ook. De mannenstem mompelt iets tegen het gedrocht over tot rust komen en gezellig buiten spelen. De mannenstem klinkt raspend, vermoeid. Zou hij net zo vermoeid zijn als ik? Het gedrocht lijkt te zijn overtuigd. Beide stemmen sterven weg. Ik open mijn ogen en kijk om mij heen. Ik bevind mij nog steeds in de gevangenis van de roze sprei met bijpassende gordijnen.

Met bovenstaande alinea deed ik mee met de door avrotros georganiseerde schrijfwedstrijd “De pennen zijn geslepen”.  De opdracht was; schrijf de eerste alinea (150 woorden) van een spannend verhaal. De tien beste inzendingen gingen door naar de volgende ronde en kregen de kans om uitgewerkt te worden tot een kort verhaal van 750 woorden.

De laatste maanden ben ik weer erg veel aan het schrijven en het leek me een goede oefening om eens “in opdracht” te schrijven.  En niet zomaar een opdracht, maar eentje die behoorlijk buiten mijn comfortzone ligt. Ik lees en schrijf eigenlijk nooit thriller verhalen, aangezien mijn interesse ligt bij magisch-realistische en deprimerend-Russische romans.  En niet alleen het genre ligt vergenoeg buiten mijn comfortzone om voor angstzweet te zorgen. Ook het feit dat mijn alinea beoordeeld zou worden door een vakjury en de wetenschap dat heel Nederland mijn alinea kan lezen, zorgde voor heel wat onrust.

Het schrijven van een alinea is niet de uitdaging, maar deze vervolgens delen met anderen en weten dat je afgewezen kan worden, daar ligt voor mij de grootste uitdaging.  Binnen een uurtje was de alinea geschreven en gepolijst. Het insturen duurde een behoorlijke tijd langer. Ik had zoveel tijd nodig om moed te verzamelen, pas op de laatste dag leverde ik mijn tekst in.

1344 kijkers hadden een eerste alinea  ingestuurd en slechts tien alinea’s werden uitgekozen. Kansberekening is nooit mijn beste vak geweest, maar zelfs ik zie in één oogopslag dat dit een héle kleine kans is om in de top tien gekozen te worden.

 

Heb ik gewonnen?

Nee, ik zat  niet in de top tien en mocht niet als onderdeel van de wedstrijd mijn alinea uitwerken tot een compleet verhaal.

Heb ik verloren?

Nee, het is me gelukt om allerlei angsten te overwinnen en ik heb mijn tekst ingezonden. En de lezers die reeds mijn eerdere blogs hebben gelezen, snappen dat meedoen al  een overwinning is.

 

Geplaatst op

Inktober, Toptober

Samen met mijn twee lieve bonusnichten, Chantel en Heisha,  deed ik mee met Inktober2016. Inktober is een jaarlijks terugkerende uitdaging waarbij je iedere dag in oktober een tekening maakt met als basismateriaal inkt. (Waarom moet ik ineens aan Theo en Thea denken?) Inktober is bedacht door Jake Parker in 2009 met als doel het verbeteren van zijn eigen inking skills. Het was in eerste instantie een puur persoonlijke uitdaging. Inmiddels doen er wereldwijd duizenden mensen mee met inktober en publiceren zij hun werk via de diverse social media.

De uitdaging bestaat uit 31 opdrachten, voor iedere dag van de maand eentje. Wij besloten de 31 opdrachten onderling te verdelen, om zo de druk wat te verlichten. De laatste opdracht hebben we alle drie gemaakt, dit komt dus neer op elf tekeningen per persoon.

Het samenwerken met mijn nichtjes is heerlijk. Het is inspirerend om te zien hoe verschillend wij omgaan met de opdrachten en het materiaal. Onze stijlen en achtergronden verschillen enorm en dit zie je duidelijk terug in ons werk. Wil je ons werk een naast elkaar zien op Instagram? Gebruik dan #tekenenmetchesa in je zoekopdracht.

Als extra uitdaging had ik mijzelf gesteld dat ik al mijn inktober tekeningen zou posten op Instagram. Dus ook de tekeningen die ik minder geslaagd vind. De mensen die mij kennen of mijn eerdere blogs hebben gelezen, zullen gelijk begrijpen dat juist dit voor mij een enorme uitdaging is. Want ik ben niet alleen een perfectionist, maar ook enorm onzeker. Of zoals één van mijn vrienden altijd zegt; “Jij bent niet onzeker, jij zit erop.”

Maar, ik heb het gedaan! Ik heb het gedurfd. Ik heb alle opdrachten uitgevoerd en op Instagram gepost. Ik heb me niet laten weerhouden door mijn rotsvaste overtuiging dat ik uitsluitend slecht werk maak en over geen enkel talent beschik. Het grappige is dat het stemmetje in mijn hoofd ,wat deze rotsvaste overtuiging keer op keer verkondigt, na iedere geposte tekening iets minder hard en vals begon te klinken. En zelfs toen ik 32 oktober moest uitvinden wegens een kink in mijn planningskabel, klonk het stemmetje gematigder dan anders.

Ik weet niet of mijn artistieke vaardigheden zijn verbeterd, maar mijn zelfvertrouwen heeft zeker baat gehad bij mijn deelname aan Inktober 2016. En eerlijk gezegd, is dat op dit moment in mijn leven belangrijker.

 

O ja, ik mocht ook niets nieuws kopen voor deze uitdaging. Ik mocht uitsluitend werkstukken maken met de materialen die ik al bezit. Dus geen gezellige tripjes naar mijn favoriete winkels met kunstenaarsbenodigdheden waar ik altijd veel te veel geld uitgeef.

Ook hiermee was ik de afgelopen maand succesvol. Alleen werd mijn portemonnee hier blijer van dan ik.
Inktober2016 is voor mij Toptober2016 geworden.

Geplaatst op

Klaar voor de start…

 

Ik ga het gewoon doen. Ik ga meedoen met Inktober. Inktober  is een 31-daagse “challenge” waarbij je, tijdens de maand oktober, iedere dag  een kunstwerk maakt met als hoofdmateriaal inkt. Het maakt niet uit of je ermee tekent of schildert, als je maar inkt gebruikt. De inkt mag aangevuld worden met andere materialen, als je ook maar inkt gebruikt. Het maakt ook niet uit welke kleur inkt je gebruikt, als het maar inkt is.

Door iedere dag met één en hetzelfde materiaal bezig te zijn, verbeter je je vaardigheden. En niet alleen je technische vaardigheden, ook je creatieve vaardigheden gaan erop vooruit. Althans dat zegt men. Ik ga het de komende maand aan den lijve ondervinden.

Ik ga het niet alleen doen, ik ga de samenwerking aan met mijn lieve bonusnichten Chantel en Heisha.  Jawel, dit zijn de bewuste bonusnichten waarover ik al eerder een blog schreef. Deze samenwerking  is niet alleen leuk en gezellig, maar ook gelijk een stok achter de deur. Ik moet nu wel creatief zijn, ik heb het met de meiden afgesproken. Een bijkomend voordeel is dat ik nu niet iedere dag hoef te presteren. We hebben de dagen onderling verdeeld en in plaats van 31 kunstwerken, hoef ik er nu slechts elf te maken. Ik heb nu drie dagen de tijd per werkstuk. Dat maakt zo’n project ook een stuk minder intimiderend.

En omdat ik het mijzelf graag wat extra ongemakkelijk maak, heb ik twee extra uitdagingen bedacht.

  1. Ik mag geen nieuwe materialen kopen. Ik moet het doen met de inktsoorten, pennen, penselen, stencils, stempels en papier wat ik al heb. Dus geen fijne uitstapjes naar de winkel waar ze kunstenaarsbenodigdheden verkopen of struinen over de markt. De “hoarder” in mij vindt deze uitdaging maar niks.
  2. Ik ga alle werkstukken online zetten. Ook die werkstukken waar ik minder trost op ben. En dit vind ik dus het aller engste. Tijdens de coaching gesprekken die ik heb gevoerd heb ik geleerd over de saboteur, dat stemmetje in je hoofd wat je steeds weer weet te overtuigen dat je iets niet kan of mag. Geloof me, mijn saboteur draait nu overuren.

 

En nu, is er geen weg meer terug. Het is afgesproken, mijn moeder weet het en ik heb het ook al aan jullie verteld. Ik ga de uitdaging aan. De potloden zijn geslepen, de inktpotjes gevuld en het papier is op maat gesneden.  We hebben zelfs onze eigen hashtag in het leven geroepen. Dus hou ons via Facebook en Instagram in de gaten en let daarbij op de hashtags #inktober2016 #tekenenmetchesa en #chesa.


Oh ja, en als je nog meer leuks wilt lezen, Heisha blogt ook.

 

Geplaatst op

Ja, ik wil

Al enkele maanden krijg ik van veel mensen in mijn omgeving het advies om toch vooral maar nee te leren zeggen. Ik moet mijn grenzen leren bewaken en het nee zeggen is DE manier om dit te doen en zo de rust te bewaren. Ik moet leren nee zeggen tegen mijn kinderen, familie, collega’s, buurvrouwen, collectanten en colporteurs.  Ik moet leren nee zeggen op een directe manier, maar met een ontspannen, vriendelijke glimlach op mijn gezicht.

Echter, ik krijg het woord nauwelijks mijn strot uit, laat staan op een vriendelijke manier.  Trouwens ik kan best nee zeggen, alleen ik doe dit zonder woorden. En, ook niet onbelangrijk, ik zeg continu mijn woordeloze nee tegen de verkeerde persoon. De hele dag door richt ik mijn nee tot…..  mijzelf.

  • Nee, je gaat niet lezen, je moet eerst het huis opgeruimd hebben.
  • Nee, je gaat niet rustig ontbijten, eerst moeten de kinderen zijn aangekleed, ontbeten hebben etc.
  • Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, je moet eerst werken om de hypotheek/verzekeringen te betalen.
  • Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, want stel je voor dat mensen je gaan uitlachen.
  • Nee, publiceer die blog maar niet, andere mensen kunnen dat veeeeel beter
  • Et cetera, et cetera, et cetera

 

Maar vanaf vandaag gaat het anders en vervang ik mijn nee door een volmondig ja! Ik zeg ja tegen mijzelf, mijn verlangens, mijn dromen, mijn ambities en mijn leven.  Want dat ja zeggen, gaat mij al jaren bijzonder goed af en nu is het tijd om het ook tegen mijzelf te zeggen. Dus bij deze.

Ja, ik wil.

ja-ik-wil-copy

Geplaatst op

Stoute stappen

Net als iedereen heb ik ook mijn dromen.  En veel van mijn dromen bleven maar dromen. Ik liet mij weerhouden door mijn onzekerheden en bizarre overtuigingen. Handig is dat bij deze beperkende ideeën gratis een stemmetje is geleverd. Dit stemmetje herinnert mij dagelijks aan deze overtuigingen en weet ook stelselmatig nieuwe onzekerheden in te fluisteren.

Net als velen had ik het idee dat je als kunstenaar niet commercieel succesvol kan (of mag) zijn. Als kunstenaar behoor je immers een eenzaam en ellendig bestaan te lijden, want zonder deze ingrediënten kan je niet de benodigde diepgang hebben.   Echte kunst moet natuurlijk ook een beetje onbegrijpelijk zijn voor het gewone volk, alleen de elite mag inzicht hebben in jouw werk.

En laat ik nu net graag werken met laagdrempelige materialen en technieken. Ik gooi ook regelmatig een vleugje humor of zelfs glitter in de strijd. O ja en ik gebruik ook graag  “happy colours”. (Ik weet het, nu klink ik bijna als Bob Ross)

Mijn sterkste overtuiging is dat ik eigenlijk niets kan en dat iedereen daar elk moment achter kan komen.  Ondanks dat ik inmiddels voldoende diploma’s heb gehaald om er mijn slaapkamer mee te kunnen behangen, weet ik zeker dat ik niets kan.  Ik vrees niet zozeer dat mensen mij gaan uitlachen, maar eerder dat men medelijden met mij zal hebben. Medelijden, omdat ik geen enkel talent blijk te hebben en daardoor het label volslagen kansloos opgeplakt krijg.blogpost 006 stoute stappen copyEn nu, nu heb ik besloten om mij niet meer te laten weerhouden door mijn onzekerheden en beperkende overtuigingen.  Iedere dag ga ik iets doen wat mijn dromen helpt uit te komen, iets wat ik diep in mijn hart graag wil, maar nooit durfde.  Ik laat mij niet meer leiden door het steeds luider fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Sterker nog, ik realiseerde mij laatst dat de luidheid van het stemmetje iets wezenlijks zegt over het belang van datgene wat ik wil doen.  Dus hoe harder het stemmetje in mijn hoofd roept dat ik maar beter iets niet kan doen……  Des te belangrijker het is dat ik dat juist wel doe. (uiteraard dit alles met behoud van gezond verstand)

Inmiddels heb ik al heel wat keer mijn stoute schoenen aangetrokken en daarmee stappen gezet. De ene keer kleine stappen en de andere keer wat grotere stappen. En je raadt het al. Het schrijven van deze blogs is één van de “stoute stappen” die ik zet. Ook al zegt het stemmetje in mijn hoofd dat alleen mijn moeder ze zal lezen.

 

 

 

 

Geplaatst op

Jongleren 2.0

bordjesKen je het Chinees staatscircus? Met die geweldige jongleeracts, waarbij één persoon een tiental bordjes laat draaien op bamboestokken. Zolang de bordjes blijven draaien gaat het goed maar, zodra een bordje snelheid verliest en stilvalt, gaat het fout. Het stuk serviesgoed dondert dan is stukken uiteen op de grond. De jongleur is dus continu bezig om al deze bordjes draaiend te houden. En dan is er ook altijd de charmante assistent die de kapot gevallen bordjes vervangt en ook aanvult. Er zijn steeds meer bordjes die draaiend gehouden moeten worden.

Ik weet precies hoe deze jongleur in dit circus zich voelt. Zijn circus lijkt verdacht veel op mijn circus. Mijn bordjes zijn echter niet van porselein. Ik heb bordjes bestaande uit gezin, studie, werk, sociaal leven, mindfull zijn en noem maar op.  Ik heb niet alleen veel op deze bordjes, ik heb ook heel veel bordjes en ik moet ze allemaal draaiend houden.

Ach, als werkende en studerende moeder is het hele leven één hectische circusact, waarbij ik diverse rollen vervul. Soms ben ik de clown, soms de dompteur, soms de directeur, maar meestal de jongleeract.

 

Geplaatst op

In de bonus

 

blogpost 004

Ik heb een aantal bonus familieleden. Deze zijn aangetrouwd, aangewaaid of op een andere manier in de bonus gekomen.  Met een tweetal hiervan, mijn bonusnichten,  heb ik regelmatig contact. Wanneer je ons oppervlakkig bekijkt zie je voornamelijk verschillen. Ons verschil in leeftijd, ons verschil in sociaal-culturele achtergrond en een duidelijk waarneembaar verschil in etnische afkomst.

En toch, iedere keer wanneer wij afspreken en elkaar zien, valt het mij op, dat de overeenkomsten vele malen groter zijn dan de verschillen.  Wij zijn alle drie creatieve geesten, ieder met ons eigen vakgebied. We moeten wel creëren, ook al is dat vaak een strijd tegen onze onzekerheden, ook al is dat vaak een emotionele uitputtingsslag. Met ieder kunstwerk wat ik maak, laat ik iets van mijzelf zien en stel ik mij kwetsbaar op. Met ieder grafisch ontwerp, met ieder schilderij, iedere tekening, ieder filmfragment en ieder stuk tekst, laten wij onze ware kleuren zien.  Dit proces kan soms pijnlijk zijn, soms is het een les in nederigheid en soms is het gewoon lekker spelen.

Wij willen en kunnen alleen maar trouw zijn aan onszelf. We hebben alle drie in meer of mindere mate ervaren dat het pad van kunstenaar zijn niet het makkelijkste is, maar dat het voor ons geen optie is om geen kunstenaar te zijn.

Recentelijk heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden wat er gebeurt wanneer ik langere tijd geen kunst maak.  Door continu druk te zijn met mijn gezin, werk, studie en allerlei andere verplichtingen, schoof ik het creëren voor mij uit. Ik draafde maar door en verwaarloosde mijn kunstenaarschap.  En ineens was ik leeg. Ik was op. Ik werd ziek.

Ik heb weken niets gekund, ik heb weken nergens van kunnen genieten. En na een aantal weken lusteloos doorgebracht te hebben op de bank, was daar ineens weer een klein vonkje. Ik wilde weer een pen  vasthouden. Ik kreeg langzaam weer beelden en woorden in mijn hoofd, die ik op papier kon zetten.  En precies op dat moment, het moment dat ik heel voorzichtig weer begon te creëren, begon ik ook te helen. Ergens las ik de quote “creativiteit is zuurstof voor de ziel” en voor mij is dit de waarheid.

 

En tegen die mensen in onze directe omgeving, die niet altijd snappen waar wij mee bezig zijn.  Die vieze handen, slapeloze nachten, huilbuien  en wanhoop momenten tijdens ons creatieve proces hebben wij nodig. Wij hebben ze nodig om enigszins geestelijk gezond te blijven. En geloof me, zonder deze rare momenten in ons leven, wordt het maar een kleurloos zooitje.

Geplaatst op

Perspectief

Het is maar hoe je het bekijkt. Ons huis is vol, rommelig, chaotisch en onoverzichtelijk.  Schoonmaken is een onmogelijke opgave, want je kan nergens bij. Het stofzuigen van alleen al de woonkamer duurt uren doordat ik constant bezig ben met het verplaatsen van te veel  zware en grote meubels. Mijn lief en ik strijden ons moe tegen de rotzooi en hebben besloten dat er nu echt wat aan gedaan moet worden. Maar nu komt het, wij zien niet alleen een groot verschil in de oorzaak van de chaos, onze oplossingen zijn ook tegengesteld aan elkaar.

Volgens mijn lief hebben we te weinig ruimte en is het daardoor in huis een rommeltje, we kunnen immers nergens onze spullen op een fatsoenlijke manier kwijt. Mijn lief ziet dan ook als ultieme oplossing een grootscheepse verbouwing voor zich. We verhogen de nok en creëren op die manier een extra kamer. We verplaatsen de trap, wat het weer mogelijk maakt om de badkamer te vergroten. We gooien de indeling op de begane grond om waardoor we de keuken met 75 procent kunnen vergroten.  En anders gaan we verhuizen naar een vrijstaande woonboerderij aan de Duitse grens.

Ik zie het allemaal heel anders. We hebben gewoon te veel spullen en moeten onze levensstijl vereenvoudigen. Hebben wij wel negentien handdoeken nodig? Heb ik wel meer dan vier paar schoenen nodig? Om nog maar te zwijgen over mijn verzameling oude camera’s,  de enorme hoeveelheid leuke vintage objecten en al die souvenirs van voorbije tijden.  Ik droom stiekem van een licht en luchtig interieur, een overzichtelijk en eenvoudig interieur, verfijnd en stijlvol. Ik lees over minimalisme en kijk filmpjes over “Tiny Houses”.   Ik vul heel wat vuilniszakken, doneer spullen aan het goede doel en geef heel veel weg.

Gelukkig zijn we allebei dromers. Hij droomt ’s avonds over groter wonen en kijkt daarbij op internet naar betaalbare woonboerderijen. Ik droom over een eenvoudige pure levensstijl en kijk  YouTube filmpjes over minimalisme en opruimen.  We dromen samen wat af en zolang we dromen, lopen  we elkaar niet in  de weg. Het is maar hoe je het bekijkt.