Al enkele maanden krijg ik van veel mensen in mijn omgeving het advies om toch vooral maar nee te leren zeggen. Ik moet mijn grenzen leren bewaken en het nee zeggen is DE manier om dit te doen en zo de rust te bewaren. Ik moet leren nee zeggen tegen mijn kinderen, familie, collega’s, buurvrouwen, collectanten en colporteurs. Ik moet leren nee zeggen op een directe manier, maar met een ontspannen, vriendelijke glimlach op mijn gezicht.
Echter, ik krijg het woord nauwelijks mijn strot uit, laat staan op een vriendelijke manier. Trouwens ik kan best nee zeggen, alleen ik doe dit zonder woorden. En, ook niet onbelangrijk, ik zeg continu mijn woordeloze nee tegen de verkeerde persoon. De hele dag door richt ik mijn nee tot….. mijzelf.
- Nee, je gaat niet lezen, je moet eerst het huis opgeruimd hebben.
- Nee, je gaat niet rustig ontbijten, eerst moeten de kinderen zijn aangekleed, ontbeten hebben etc.
- Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, je moet eerst werken om de hypotheek/verzekeringen te betalen.
- Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, want stel je voor dat mensen je gaan uitlachen.
- Nee, publiceer die blog maar niet, andere mensen kunnen dat veeeeel beter
- Et cetera, et cetera, et cetera
Maar vanaf vandaag gaat het anders en vervang ik mijn nee door een volmondig ja! Ik zeg ja tegen mijzelf, mijn verlangens, mijn dromen, mijn ambities en mijn leven. Want dat ja zeggen, gaat mij al jaren bijzonder goed af en nu is het tijd om het ook tegen mijzelf te zeggen. Dus bij deze.
Ja, ik wil.
