Brief aan mijn zoon Sam

Lieve Sam,

Enkele maanden geleden zijn we samen de wereld ingestapt van DrieLetterAfkortingen, wachtlijsten en diagnoses. Je liep al geruime tijd vast op school, je was ongelukkig op school, je had geen aansluiting bij leeftijdsgenootjes en de lesstof. School leverde zoveel stress op, het lukte je ook maar niet om zindelijk te worden. Iedere ochtend weer was er strijd om je naar school te krijgen. Aan het einde van de schooldag ging je thuis op de bank zitten met een deken over je hoofd en een koptelefoon op. Je sloot je dan helemaal af voor de wereld en kwam na een half uur of langer weer tevoorschijn.  Samen met school zijn we hulp gaan zoeken aan het einde van je eerste kleuterjaar.

 We kregen ineens te maken met REC’s, GGZ, TLV, MDO, SWV, GGD en vele andere DLA-tjes. Steeds meer instanties werden betrokken bij onze hulpvraag.  Zelfs de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis),  die uiteindelijk werd gesteld, is een DLA.   Je zou bijna gaan denken dat jouw naam ook een DLA is.  

Ik kende al die afkortingen, instanties, diagnoses en de wachtlijsten uit mijn professionele leven. Ik heb veertien jaar in het onderwijs gewerkt en daarvoor  werkte ik in de psychiatrie. Maar geen van deze ervaringen hebben mij kunnen voorbereiden op de emotionele impact die deze wereld heeft op mijn moederhart. Het was ontluisterend om ineens aan de andere kant van de tafel te zitten en te horen wat iedereen over mijn kind te vertellen had. Mijn hart werd bij vlagen opstandig en dan wilde ik tegen alle anderen aan de tafel gillen dat ze hun mond moesten houden. Dat je mijn kind bent en dat ik zelf wilde bepalen wat het beste voor jou is.

De diagnose ASS was geen verrassing, eerder een opluchting.  Nu kunnen we beter begrijpen wat er in jouw koppie gebeurt en je beter helpen om de wereld en jezelf te begrijpen. Jouw diagnose geeft ook toegang tot een onderwijsvorm waarin je kan opbloeien en weer met plezier naar school kan gaan. Het vooruitzicht dat je binnenkort naar een school kan gaan waar het rustiger is en waar de klas uit 10 leerlingen bestaat, deed je al helemaal stralen. Het liefst ging je dezelfde dag daar al naar toe.

Maar weet je Sam, vandaag doet dat er allemaal niet toe. We zijn samen buiten op het veldje achter ons huis. Je huppelt rond en bent afwisselend aan het zingen en kletsen. Je verzint (zoals je het zelf noemt) verhaaltjes in je eigen hoofd en praat tegen je eigen hersenen. Je vertelt ze wat ze moeten begrijpen.  Ik hoor hoe je aan jezelf vertelt dat jouw hersenen anders werken, want je hebt automechanisme. Hierdoor ben je net zo slim als andere kinderen, maar op een andere manier. En daarom mag je naar een andere school waar nog meer kinderen zijn met automechanisme en daar mag je leren op een Sam-manier.

Vandaag is het niet belangrijk dat het zo lang heeft geduurd voor je diagnose er is, dat je al zo lang met tegenzin naar school gaat. Vandaag schijnt de zon en jouw rode krullen dansen glanzend op je koppie. Je huppelt nog steeds op het veldje en zingt een vrolijk liedje. Ik zie aan je dat je ontspannen bent en je veilig voelt. Dit moment is goud waard. Ik weet zeker dat alles op zijn plekje gaat vallen, dat ik ook ga bijleren om je nog beter te begrijpen en ondersteunen.

Jij bent mijn lievelingsSam en ik ben trots op je.