Geplaatst op

Bitterzoet

Deze maand nam ik, een bitterzoet, afscheid van mijn re-integratiecoach. Ik heb het afgelopen jaar intensief met haar gewerkt aan mijn herstel en terugkeer op de arbeidsmarkt. Zo’n twee keer per maand reisde ik met de bus af naar Alkmaar. Een heerlijk ritje door het polderlandschap uit mijn jeugd,  gevolgd door een wandeling van een minuut of twintig door het landelijke buitengebied van Alkmaar langs een stel prachtige molens.

Uiteraard leerde ik van haar de “technische” vaardigheden omtrent het solliciteren, jezelf profileren en jezelf presenteren op de huidige arbeidsmarkt.

Want tja, toen ik leerde hoe je hoort te solliciteren, en dat is al ruim 25 jaar geleden, waren er nog geen zaken als internet en social media, sterker nog we moesten de brief met de hand schrijven. De beschikbare technieken zijn niet alleen veranderd, maar ook allerlei spelregels over hoe wij met elkaar omgaan zijn veranderd. Zo leerde ik destijds bijvoorbeeld dat je een sollicitatiebrief (of zin) nooit met het woord ik mocht beginnen, want dat was asociaal en arrogant. Tegenwoordig wordt het juist aangeraden, want dit straalt assertiviteit en zelfvertrouwen uit.

Maar goed, ik leerde van haar veel meer dan dit “technische” gedeelte. Een groot deel van onze gesprekken en oefeningen ging over het ontdekken van mijn kernwaarden, mijn visie, wat wil ik en (niet geheel onbelangrijk) HOE wil ik dit.

Zij heeft mij waardevolle lessen geleerd over valse bescheidenheid (want er is geen enkele reden om zo bescheiden te zijn) en hoe je een beter, leuker, creatiever mens wordt door regelmatig nee te zeggen. Ik heb de les van positief egoïsme geleerd, dus eerst goed voor mijzelf zorgen zodat ik ook goed voor al het andere kan zorgen. Nou ja, al het andere… veel van het andere. Genoeg van het andere.

Onze gesprekken waren intensief, eerlijk en confronterend. Soms, op dagen dat ik erg moe of gestrest was, had ik geen zin in de gesprekken. Het voelde dan alsof ik er de energie niet voor kon opbrengen, maar ik zette door en dat loonde. Na afloop van ieder gesprek ging ik met een grijns van oor tot oor, met hernieuwde energie en groeiend zelfvertrouwen de deur uit. Want, waar onze gesprekken ook over gingen, we eindigde altijd met de slappe lach. Hoe heerlijk is het, om met een ander samen, onbedaarlijk te kunnen lachen diep vanuit de onderbuik.

Ik ga de gesprekken en onze lachbuien missen, ik ga mijn polderritjes en de wandelingen langs de molens missen. Ik ga dat leuke mens missen.

Maar het afscheid is bitterzoet, want we nemen afscheid omdat ik ben hersteld. Ik ben al enige tijd weer volledig beter gemeld en aan het werk. Zoals ik al grappend tijdens ons laatste gesprek zei: “Ik ben volwassen geworden, nu moet ik weer op eigen benen staan.”

Dus ik geniet nog één keer van mijn wandeling langs de molens en de prachtige uitzichten en vooruitzichten.

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Stilte na de storm

Follow my blog with Bloglovin

 

Lief universum,

Ik heb nu mijn 44e levensjaar afgesloten en ben vol goede moed aan mijn 45e begonnen, maar er is iets wat ik toch echt even kwijt wil.

Dat 44e levensjaar was niet bepaald mijn leukste, meest relaxte, gezelligste en makkelijkste jaar. Dit jaar stond in het teken van mijn burn-out en knokken om niet in een verlammende depressie af te glijden. Het was ook het jaar waarin ik, net toen ik weer wat opgekrabbeld was, als donderslag bij heldere hemel bijna weduwe werd. En laten we wel wezen, dat kan nooit de bedoeling zijn.

Dit afgelopen jaar heb ik veel geleerd over mijzelf, mijn angsten, mijn dromen, mijn identiteit, mijn passies en wat er voor mij echt toe doet. Ik heb mijn grenzen leren (her)kennen en ze leren bewaken. Het was een aaneenschakelingen van leermomenten en pijnlijke waarheden. Het is waar dat ik een stuk sterker uit deze strijd ben gekomen. Het is waar dat mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Het is waar dat ik mijn creatieve bron weer herontdekt heb. Maar, eerlijk is eerlijk, het was een te stormachtig en daardoor een bij vlagen verlammend jaar.

Lief universum, kunnen we afspreken dat dit 45e jaar een stuk fijner is? Dat ik in dit jaar de vruchten mag plukken van het harde werken? Dat ik in dit jaar ook mijn rustmomenten mag pakken? Even een jaar zonder gillende sirenes en doodsangsten? Een jaartje stilte na de storm?

 

Weet je, we spreken het gewoon af. Dit jaar is een topjaar! Een jaar vol vreugde, creativiteit, gezelligheid, successen en met iedere dag een heerlijk moment van kabbelende rust. Een jaar waarin ik voldoende ruimte heb voor mijzelf en mijn groei. Een kleurrijk jaar en een vruchtbaar jaar.

Ok, af en toe een prikkelend leermomentje moet er ook zeker zijn, graag zelfs! Dergelijke momenten houden mij scherp en actief, maar we gaan niet overdrijven hè?

En mijn tegenprestatie is dat ik nu eens gewoon ga beginnen aan dat ene project wat al jaren op mijn “bucketlist” staat. Erewoord! En mocht het te lang duren voor ik daar aan begin, geef me dan maar zo’n licht prikkelend leermomentje als liefdevolle schop onder mijn kont.

 

Liefs Sasja

Geplaatst op

Mijn 5 favoriete en persoonlijke tips om flow te bereiken

Wat is flow?

Met flow bedoel ik de mentale toestand waarin je terecht komt wanneer je volledig opgaat in je bezigheden en je als het ware boven jezelf uitstijgt. Het gevoel dat de wereld kan vergaan, maar jij hebt het niet door.Je kan dan tot resultaten komen die je vooraf niet voor mogelijk hield. En laten we eerlijk zijn, succeservaringen zijn altijd heerlijk!

Ik weet bijvoorbeeld dat ik flow heb bereikt wanneer ik mijn thee vergeten ben. Dan kom ik na het voltooien van mijn activiteit erachter dat er op mijn bureau een steenkoude kop thee staat.

Flow is uitgebreid onderzocht en beschreven door de Amerikaanse psycholoog Csikszentmihalyi (1990 Flow: The psychology of optimal experience. New York: Harper & Row.)  Csikszentmihalyi noemde in dit boek acht kenmerken die gelinkt zijn aan het gevoel van flow. Wanneer er een aantal van deze kenmerken aanwezig zijn is de kans groot dat je het gevoel van flow hebt bereikt.

  1. Men heeft een duidelijk doel
  2. Concentratie en doelgerichtheid
  3. Verlies van zelfbewustzijn
  4. Verlies van tijdsbesef
  5. Directe feedback
  6. Evenwicht tussen de eigen vaardigheden en de uit te voeren activiteit
  7. Een gevoel van persoonlijke controle over de situatie of activiteit
  8. De activiteit is intrinsiek belonend

 

Maar wat kan je zelf doen om flow sneller te bereiken? Hoe pak je dit praktisch aan?

Mijn vijf favoriete en persoonlijke tips.

 

1             Vind en reserveer je beste tijd.

Ben je een ochtend- of een avondmens? Op welk moment heb jij de meeste (creatieve) energie? Op welk moment van de dag kan je ongestoord werken? Ontdek wanneer jij het meest optimale kan functioneren en reserveer deze tijd. Blok minstens een uur (liefst langer) in jouw agenda en laat je niet verleiden door andere klussen.
Je kan dit dagelijks doen, maar ook eens per week. Net wat jij wilt.

Het kan natuurlijk ook zijn dat je voor verschillende activiteiten verschillende favoriete tijdstippen hebt.

 

2             Leg je materiaal klaar.

Omdat een goed begin het halve werk is, kan ik je aanraden om vooraf je benodigde materialen klaar te leggen. Mijn favoriete moment van de dag is ’s ochtends vroeg voordat de rest van het huishouden wakker is. De avond van te voren bepaal ik aan welk “project” ik wil gaan werken en leg ik mijn spullen klaar. En als ik nog niet exact weet wat ik ga doen, dan zorg ik in ieder geval dat mijn werkplekje is opgeruimd en er uitnodigend uitziet.

Op die manier kan ik mijn tijd optimaal benutten. Want ik ben dan wel een ochtendmens, maar als ik om zes uur in de ochtend eerst mijn werkplek moet uitgraven… Daar krijg ik zelfs een ochtendhumeur van.

3             Zet je telefoon uit.

Deze tip klinkt voor veel mensen uit mijn omgeving nogal radicaal. Maar geloof me, je werkt zoveel lekkerder zonder dat apparaat in de buurt. Ik zet ‘m uit en zorg dat ik niets met een beeldscherm op mijn bureau of in mijn directe omgeving heb liggen. Ik las laatst ergens dat het gemiddeld vijftien minuten duurt voordat je je focus hebt gevonden. De gemiddelde Nederlander kijkt zo’n 221 keer per dag op zijn smartphone. Dat is dus om de zes en een halve minuut. Flow bereiken met zo’n ding wat zo vaak jouw aandacht opeist naast je, dat wordt een onmogelijke taak.

En geloof me, de wereld vergaat niet wanneer je je telefoon uitzet.

 

4             Doe iets geks.

Soms lijkt het niet te lukken om in de flow te komen. Doe het dan eens helemaal anders dan anders.
Werk je altijd in stilte? Zet dan eens muziek aan. Muziek kan sowieso helpen om gemakkelijker in flowte komen, met name instrumentale muziek.Werk je altijd volgens een vaste volgorde of ritueel? Gooi het eens om, het kan leiden tot nieuwe inzichten of uitdagingen.Zit je altijd stil? Sta op, beweeg. Loop een rondje, doe oefeningen, ga springen, wat dan ook. Bewegen maakt niet alleen je lijf, maar ook je geest los.

 

5             Geniet!

Geniet van het gevoel van flow en geniet van het resultaat wat het oplevert. Laat je ook verrassen door het resultaat. Want je zal merken dat juist wanneer je in de flow zit, je ineens dat kan creëren wat je eerst niet durfde.

 

Lukt het ondanks mijn tips niet om het gevoel van flow te bereiken? Hou vol! Soms heb je gewoon meer tijd nodig, bijvoorbeeld in tijden van veel stress. Het kan dan moeilijker zijn, maar daarentegen kan het je juist dan heel veel opleveren.

 

 

En ja hoor, ik vind nu op mijn bureau een beker gevuld met steenkoude thee. Zelfs het chocoladekoekje wat ik voor mijzelf had klaargelegd is nog onaangebroken.

 

 

Follow my blog with Bloglovin

 

 

Geplaatst op

Ruimte

Wat was er nou eerst? De kip of het ei? Dit is net zo’n soort vraag als “Wat was er eerst? De rust en orde in mijn hoofd of de rust en orde in mijnatelier? Het is gewoonweg opvallend dat wanneer ik weer wat lekkerder in mijn vel kom te zitten, dit voor de mensen om mij heen als eerste te merken is aan hoe mijn omgeving eruit ziet. Wanneer mijn werkplek weer zichtbaar is en niet bedolven is onder een dikke laag meuk (papieren, speelgoed, onduidelijke kabeltjes, gereedschap etc.), dan weet iedereen dat het met mij weer de goede kant op gaat. Ikzelf ervaar het als weer ruimte hebben in mijn hoofd.

Want ruimte in mijn hoofd geeft ontspanning en energie. Dan zie ik weer kansen en heb ik ook weer de juiste energie en motivatie om deze kansen te onderzoeken en aan te pakken. Met ruimte in mijn hoofd zie ik oplossingen in plaats van problemen. Dan kan ik ook weer vooruitkijken en durf ik weer te mijmeren.

In het afgelopen jaar, het jaar waarin ik kampte met mijn burn-out, heb ik een aantal eenvoudige tactieken geleerd om dit proces van ruimte creëren positief te beïnvloeden.

Eén van de makkelijkere manieren is opruimen, radicaal opruimen, en om al die spullen die ik in geen tijden heb aangeraakt eens kritisch te bekijken. En bij al die spullen eens echt af te vragen of ik ze wel echt nodig heb. Want laten we eerlijk zijn. Waarom bewaar ik mijn lege verftubes, kapotte penselen en niet goed werkende stiften? Draagt dit bij aan mijn geestelijke of lichamelijke welbevinden?  Word ik gelukkig van een bundeltje kassabonnetjes uit 2009? Word ik hier een creatiever en beter mens van? En soms vind je  dan ineens tussen alle zooi echte schatten zoals een oud schetsboek vol goede ideeën, mooie oude foto’s, of de mastertapes van je afstudeerfilm. Voor deze schatten maak je ruimte, zodat zij je weer kunnen inspireren.

Om creatief bezig te zijn is voor mij deze ruimte in mijn hoofd noodzakelijk, het helpt mij om daadwerkelijk te scheppen. Ik kan dan aan mijn creatieve proces de hoogste prioriteit geven en laat ik mij niet afleiden door “nuttige volwassen zaken”.  Tegelijkertijd vergroot mijn creatieve proces ook de ruimte in mijn hoofd. Er ontstaat een opwaartse, positieve spiraal en dan maakt het ook niet meer uit of je met de kip of het ei begint, als je gewoon maar begint.

Dit onderwerp, ruimte creëren om te kunnen creëren, zal in mijn volgende blogs zeker terug komen en dan zal ik zeker mijn andere strategieën met jullie delen.

 

Follow my blog with Bloglovin

 

 

 

Geplaatst op

In een oogwenk

Follow my blog with Bloglovin

Weet jij wat EMDR (Eye movement desensitization and reprocessing) is? Ik had er in ieder geval tot een paar maanden terug nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik had verwacht deze vorm van therapie ooit te volgen.

Kort door de bocht samengevat, het komt erop neer dat je met je ogen heen en weer beweegt, naar wat klikjes luistert, een paar ritmes trommelt en je geneest. Met een gezonde dosis scepsis (en stiekem ook een beetje tegenzin) ben ik dus deze therapie gaan volgen. Ik zat inmiddels al acht maanden thuis met psychische klachten en begon me knap wanhopig te voelen. Ik besloot dus deze kans aan te pakken ook al durfde ik het eigenlijk niet.

Tot mijn grote verbazing sloeg de EMDR aan en nog snel ook. Zo snel dat ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn kinderjaren in één sessie wist te verwerken. Nutteloze, belemmerende bagage die ik ruim 40 jaar meezeulde, wist ik daar in krap anderhalf uur op te ruimen. Gelukkig maar, want ik heb een hele berg beperkende bagage en door de snelheid waarmee de EMDR werkt kan ik dit allemaal opruimen.

shine-blog-emdr

Tja, en wat doe ik dan tijdens zo’n behandeling?

Tijdens een sessie denk ik eerst terug aan een traumatische gebeurtenis. Ik beschrijf deze zo nauwkeurig mogelijk en let ook goed op waar ik dit in mijn lichaam voel. (bijvoorbeeld een knoop in mijn maag, gebalde vuisten etc.). Ik kijk als het ware naar deze gebeurtenis alsof het een film is en ik zet deze stil op het naarste plaatje. Vervolgens bepaal ik hoe beladen deze gebeurtenis is op een schaal van 1 (nauwelijks beladen) tot 10 (zeer zwaar beladen).

Wanneer ik bovenstaande stappen heb doorlopen start de EMDR. Ik krijg dan een koptelefoon op en hoor afwisselend in mijn linker- en rechteroor een klikkend geluid. Ik volg dit geluid als het ware met oogbewegingen (met mijn ogen dicht) en tegelijkertijd tel ik de klikjes van 1 tot en met 27 en start dan opnieuw met tellen. Ook klop ik met mijn vingers het ritme van de klikjes na op de tafel. Op deze complexe taak moet ik mij volledig concentreren en het is niet de bedoeling dat ik bewust ga denken aan de te verwerken gebeurtenis.

Ik voer de bovenstaande taken ongeveer een minuut uit en kijk dan terug naar de gebeurtenis en bepaal dan opnieuw de emotionele lading. Tot nu toe is het bij iedere sessie zo geweest dat deze direct al daalde met een punt.

Vervolgens herhaal je het rondje EMDR en het terugkijken net zo lang tot de emotionele lading 0 is.  Het is mij tot nu toe gelukt om iedere gebeurtenis (of thema) die ik inbreng, in één sessie te verwerken.

Na afloop van een sessie ben ik wel helemaal afgepeigerd en na de eerste twee sessies kreeg ik zelfs hele stevige migraine aanvallen. Er wordt ook geadviseerd om het na een EMDR behandeling rustig aan te doen en dankzij mijn lichaam gebeurde dit ook. Na de overige behandelingen had ik geen migraine meer, wel had ik een gonzend hoofd en sterke behoefte aan rust.

Het voelt nu, na een aantal sessies, alsof ik echt aan mijn fundamenten werk. Deze keer pak ik het probleem bij de wortels aan. Ik vergelijk mezelf wel eens met een schattig, klein, oud Zaans huisje. Zo eentje met een funderingscode. Mijn fundering wordt nu grondig gerestaureerd en straks ben ik weer zo goed als nieuw. Misschien zelfs beter, want ik laat gelijk de isolatie aanpakken.

sparkle-blog-emdr

Ik snap nog steeds niet goed HOE deze therapie werkt, maar het werkt (althans bij mij). Ik snap ook nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk niet durfde, maar ach, ik durfde toen bijna niks.

Op wikiweetalles staat een uitgebreide (onpersoonlijke) uitleg over deze therapievorm.

Geplaatst op

Inktober, Toptober

Samen met mijn twee lieve bonusnichten, Chantel en Heisha,  deed ik mee met Inktober2016. Inktober is een jaarlijks terugkerende uitdaging waarbij je iedere dag in oktober een tekening maakt met als basismateriaal inkt. (Waarom moet ik ineens aan Theo en Thea denken?) Inktober is bedacht door Jake Parker in 2009 met als doel het verbeteren van zijn eigen inking skills. Het was in eerste instantie een puur persoonlijke uitdaging. Inmiddels doen er wereldwijd duizenden mensen mee met inktober en publiceren zij hun werk via de diverse social media.

De uitdaging bestaat uit 31 opdrachten, voor iedere dag van de maand eentje. Wij besloten de 31 opdrachten onderling te verdelen, om zo de druk wat te verlichten. De laatste opdracht hebben we alle drie gemaakt, dit komt dus neer op elf tekeningen per persoon.

Het samenwerken met mijn nichtjes is heerlijk. Het is inspirerend om te zien hoe verschillend wij omgaan met de opdrachten en het materiaal. Onze stijlen en achtergronden verschillen enorm en dit zie je duidelijk terug in ons werk. Wil je ons werk een naast elkaar zien op Instagram? Gebruik dan #tekenenmetchesa in je zoekopdracht.

Als extra uitdaging had ik mijzelf gesteld dat ik al mijn inktober tekeningen zou posten op Instagram. Dus ook de tekeningen die ik minder geslaagd vind. De mensen die mij kennen of mijn eerdere blogs hebben gelezen, zullen gelijk begrijpen dat juist dit voor mij een enorme uitdaging is. Want ik ben niet alleen een perfectionist, maar ook enorm onzeker. Of zoals één van mijn vrienden altijd zegt; “Jij bent niet onzeker, jij zit erop.”

Maar, ik heb het gedaan! Ik heb het gedurfd. Ik heb alle opdrachten uitgevoerd en op Instagram gepost. Ik heb me niet laten weerhouden door mijn rotsvaste overtuiging dat ik uitsluitend slecht werk maak en over geen enkel talent beschik. Het grappige is dat het stemmetje in mijn hoofd ,wat deze rotsvaste overtuiging keer op keer verkondigt, na iedere geposte tekening iets minder hard en vals begon te klinken. En zelfs toen ik 32 oktober moest uitvinden wegens een kink in mijn planningskabel, klonk het stemmetje gematigder dan anders.

Ik weet niet of mijn artistieke vaardigheden zijn verbeterd, maar mijn zelfvertrouwen heeft zeker baat gehad bij mijn deelname aan Inktober 2016. En eerlijk gezegd, is dat op dit moment in mijn leven belangrijker.

 

O ja, ik mocht ook niets nieuws kopen voor deze uitdaging. Ik mocht uitsluitend werkstukken maken met de materialen die ik al bezit. Dus geen gezellige tripjes naar mijn favoriete winkels met kunstenaarsbenodigdheden waar ik altijd veel te veel geld uitgeef.

Ook hiermee was ik de afgelopen maand succesvol. Alleen werd mijn portemonnee hier blijer van dan ik.
Inktober2016 is voor mij Toptober2016 geworden.

Geplaatst op

Klaar voor de start…

 

Ik ga het gewoon doen. Ik ga meedoen met Inktober. Inktober  is een 31-daagse “challenge” waarbij je, tijdens de maand oktober, iedere dag  een kunstwerk maakt met als hoofdmateriaal inkt. Het maakt niet uit of je ermee tekent of schildert, als je maar inkt gebruikt. De inkt mag aangevuld worden met andere materialen, als je ook maar inkt gebruikt. Het maakt ook niet uit welke kleur inkt je gebruikt, als het maar inkt is.

Door iedere dag met één en hetzelfde materiaal bezig te zijn, verbeter je je vaardigheden. En niet alleen je technische vaardigheden, ook je creatieve vaardigheden gaan erop vooruit. Althans dat zegt men. Ik ga het de komende maand aan den lijve ondervinden.

Ik ga het niet alleen doen, ik ga de samenwerking aan met mijn lieve bonusnichten Chantel en Heisha.  Jawel, dit zijn de bewuste bonusnichten waarover ik al eerder een blog schreef. Deze samenwerking  is niet alleen leuk en gezellig, maar ook gelijk een stok achter de deur. Ik moet nu wel creatief zijn, ik heb het met de meiden afgesproken. Een bijkomend voordeel is dat ik nu niet iedere dag hoef te presteren. We hebben de dagen onderling verdeeld en in plaats van 31 kunstwerken, hoef ik er nu slechts elf te maken. Ik heb nu drie dagen de tijd per werkstuk. Dat maakt zo’n project ook een stuk minder intimiderend.

En omdat ik het mijzelf graag wat extra ongemakkelijk maak, heb ik twee extra uitdagingen bedacht.

  1. Ik mag geen nieuwe materialen kopen. Ik moet het doen met de inktsoorten, pennen, penselen, stencils, stempels en papier wat ik al heb. Dus geen fijne uitstapjes naar de winkel waar ze kunstenaarsbenodigdheden verkopen of struinen over de markt. De “hoarder” in mij vindt deze uitdaging maar niks.
  2. Ik ga alle werkstukken online zetten. Ook die werkstukken waar ik minder trost op ben. En dit vind ik dus het aller engste. Tijdens de coaching gesprekken die ik heb gevoerd heb ik geleerd over de saboteur, dat stemmetje in je hoofd wat je steeds weer weet te overtuigen dat je iets niet kan of mag. Geloof me, mijn saboteur draait nu overuren.

 

En nu, is er geen weg meer terug. Het is afgesproken, mijn moeder weet het en ik heb het ook al aan jullie verteld. Ik ga de uitdaging aan. De potloden zijn geslepen, de inktpotjes gevuld en het papier is op maat gesneden.  We hebben zelfs onze eigen hashtag in het leven geroepen. Dus hou ons via Facebook en Instagram in de gaten en let daarbij op de hashtags #inktober2016 #tekenenmetchesa en #chesa.


Oh ja, en als je nog meer leuks wilt lezen, Heisha blogt ook.

 

Geplaatst op

Ja, ik wil

Al enkele maanden krijg ik van veel mensen in mijn omgeving het advies om toch vooral maar nee te leren zeggen. Ik moet mijn grenzen leren bewaken en het nee zeggen is DE manier om dit te doen en zo de rust te bewaren. Ik moet leren nee zeggen tegen mijn kinderen, familie, collega’s, buurvrouwen, collectanten en colporteurs.  Ik moet leren nee zeggen op een directe manier, maar met een ontspannen, vriendelijke glimlach op mijn gezicht.

Echter, ik krijg het woord nauwelijks mijn strot uit, laat staan op een vriendelijke manier.  Trouwens ik kan best nee zeggen, alleen ik doe dit zonder woorden. En, ook niet onbelangrijk, ik zeg continu mijn woordeloze nee tegen de verkeerde persoon. De hele dag door richt ik mijn nee tot…..  mijzelf.

  • Nee, je gaat niet lezen, je moet eerst het huis opgeruimd hebben.
  • Nee, je gaat niet rustig ontbijten, eerst moeten de kinderen zijn aangekleed, ontbeten hebben etc.
  • Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, je moet eerst werken om de hypotheek/verzekeringen te betalen.
  • Nee, je gaat niet je tijd besteden aan schrijven/schilderen/filmen, want stel je voor dat mensen je gaan uitlachen.
  • Nee, publiceer die blog maar niet, andere mensen kunnen dat veeeeel beter
  • Et cetera, et cetera, et cetera

 

Maar vanaf vandaag gaat het anders en vervang ik mijn nee door een volmondig ja! Ik zeg ja tegen mijzelf, mijn verlangens, mijn dromen, mijn ambities en mijn leven.  Want dat ja zeggen, gaat mij al jaren bijzonder goed af en nu is het tijd om het ook tegen mijzelf te zeggen. Dus bij deze.

Ja, ik wil.

ja-ik-wil-copy

Geplaatst op

Stoute stappen

Net als iedereen heb ik ook mijn dromen.  En veel van mijn dromen bleven maar dromen. Ik liet mij weerhouden door mijn onzekerheden en bizarre overtuigingen. Handig is dat bij deze beperkende ideeën gratis een stemmetje is geleverd. Dit stemmetje herinnert mij dagelijks aan deze overtuigingen en weet ook stelselmatig nieuwe onzekerheden in te fluisteren.

Net als velen had ik het idee dat je als kunstenaar niet commercieel succesvol kan (of mag) zijn. Als kunstenaar behoor je immers een eenzaam en ellendig bestaan te lijden, want zonder deze ingrediënten kan je niet de benodigde diepgang hebben.   Echte kunst moet natuurlijk ook een beetje onbegrijpelijk zijn voor het gewone volk, alleen de elite mag inzicht hebben in jouw werk.

En laat ik nu net graag werken met laagdrempelige materialen en technieken. Ik gooi ook regelmatig een vleugje humor of zelfs glitter in de strijd. O ja en ik gebruik ook graag  “happy colours”. (Ik weet het, nu klink ik bijna als Bob Ross)

Mijn sterkste overtuiging is dat ik eigenlijk niets kan en dat iedereen daar elk moment achter kan komen.  Ondanks dat ik inmiddels voldoende diploma’s heb gehaald om er mijn slaapkamer mee te kunnen behangen, weet ik zeker dat ik niets kan.  Ik vrees niet zozeer dat mensen mij gaan uitlachen, maar eerder dat men medelijden met mij zal hebben. Medelijden, omdat ik geen enkel talent blijk te hebben en daardoor het label volslagen kansloos opgeplakt krijg.blogpost 006 stoute stappen copyEn nu, nu heb ik besloten om mij niet meer te laten weerhouden door mijn onzekerheden en beperkende overtuigingen.  Iedere dag ga ik iets doen wat mijn dromen helpt uit te komen, iets wat ik diep in mijn hart graag wil, maar nooit durfde.  Ik laat mij niet meer leiden door het steeds luider fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Sterker nog, ik realiseerde mij laatst dat de luidheid van het stemmetje iets wezenlijks zegt over het belang van datgene wat ik wil doen.  Dus hoe harder het stemmetje in mijn hoofd roept dat ik maar beter iets niet kan doen……  Des te belangrijker het is dat ik dat juist wel doe. (uiteraard dit alles met behoud van gezond verstand)

Inmiddels heb ik al heel wat keer mijn stoute schoenen aangetrokken en daarmee stappen gezet. De ene keer kleine stappen en de andere keer wat grotere stappen. En je raadt het al. Het schrijven van deze blogs is één van de “stoute stappen” die ik zet. Ook al zegt het stemmetje in mijn hoofd dat alleen mijn moeder ze zal lezen.

 

 

 

 

Geplaatst op

In de bonus

 

blogpost 004

Ik heb een aantal bonus familieleden. Deze zijn aangetrouwd, aangewaaid of op een andere manier in de bonus gekomen.  Met een tweetal hiervan, mijn bonusnichten,  heb ik regelmatig contact. Wanneer je ons oppervlakkig bekijkt zie je voornamelijk verschillen. Ons verschil in leeftijd, ons verschil in sociaal-culturele achtergrond en een duidelijk waarneembaar verschil in etnische afkomst.

En toch, iedere keer wanneer wij afspreken en elkaar zien, valt het mij op, dat de overeenkomsten vele malen groter zijn dan de verschillen.  Wij zijn alle drie creatieve geesten, ieder met ons eigen vakgebied. We moeten wel creëren, ook al is dat vaak een strijd tegen onze onzekerheden, ook al is dat vaak een emotionele uitputtingsslag. Met ieder kunstwerk wat ik maak, laat ik iets van mijzelf zien en stel ik mij kwetsbaar op. Met ieder grafisch ontwerp, met ieder schilderij, iedere tekening, ieder filmfragment en ieder stuk tekst, laten wij onze ware kleuren zien.  Dit proces kan soms pijnlijk zijn, soms is het een les in nederigheid en soms is het gewoon lekker spelen.

Wij willen en kunnen alleen maar trouw zijn aan onszelf. We hebben alle drie in meer of mindere mate ervaren dat het pad van kunstenaar zijn niet het makkelijkste is, maar dat het voor ons geen optie is om geen kunstenaar te zijn.

Recentelijk heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden wat er gebeurt wanneer ik langere tijd geen kunst maak.  Door continu druk te zijn met mijn gezin, werk, studie en allerlei andere verplichtingen, schoof ik het creëren voor mij uit. Ik draafde maar door en verwaarloosde mijn kunstenaarschap.  En ineens was ik leeg. Ik was op. Ik werd ziek.

Ik heb weken niets gekund, ik heb weken nergens van kunnen genieten. En na een aantal weken lusteloos doorgebracht te hebben op de bank, was daar ineens weer een klein vonkje. Ik wilde weer een pen  vasthouden. Ik kreeg langzaam weer beelden en woorden in mijn hoofd, die ik op papier kon zetten.  En precies op dat moment, het moment dat ik heel voorzichtig weer begon te creëren, begon ik ook te helen. Ergens las ik de quote “creativiteit is zuurstof voor de ziel” en voor mij is dit de waarheid.

 

En tegen die mensen in onze directe omgeving, die niet altijd snappen waar wij mee bezig zijn.  Die vieze handen, slapeloze nachten, huilbuien  en wanhoop momenten tijdens ons creatieve proces hebben wij nodig. Wij hebben ze nodig om enigszins geestelijk gezond te blijven. En geloof me, zonder deze rare momenten in ons leven, wordt het maar een kleurloos zooitje.