Uithuilen en opnieuw beginnen

Soms gaat het hopeloos mis. Je begint vol passie aan een nieuw project, je probeert een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan, je probeert een droom te verwezenlijken en het gaat hopeloos mis. Dit overkomt de beste en mij dus ook.

Kondigde ik enige tijd geleden in mijn blog “niet denken maar schrijven” nog vol vertrouwen aan dat ik mijn schrijven serieuzer ging nemen, dat ik het avontuur aanging om een heus boek te schrijven, nou dat ging dus faliekant mis!

Braaf kroop ik iedere ochtend achter mijn laptopje om enkele geniale en spitsvondige alinea’s op papier te zetten en zo gestaag mijn roman, mijn grote meesterwerk te schrijven. Nou niet dus. Tot mijn grote frustratie schreef ik mijzelf keer op keer vast en verdwaalde ik in mijn verhaal. Dan wist ik ineens niet meer hoe mijn karakters ergens gekomen waren of kon ik niet meer bedenken hoe ze ergens naar toe zouden gaan. Of er kwam ineens midden in een scene een geheel nieuw personage om de hoek kijken. Wie was dat dan ineens en wat kwam hij doen in mijn verhaal?
Ook de klassieke beginnersfout had ik gemaakt, alle karakters hadden een naam gekregen die op de mijne leek. Behalve dat ene karakter, de antagonist, zijn naam leek verdacht veel op de naam van die ene vervelende collega…

Ik besloot mijn magnum opus tijdelijk in de wilgen te hangen en mij eerst maar eens wat meer te verdiepen in de ambachtelijke kant van het grote mensen schrijven. Na een schrijfcursus, het lezen van diverse boeken en het verslinden van diverse YouTube filmpjes viel er bij mij het kwartje.  
Er zijn “plotters” en “pantsers”.  Schrijvers die alles nauwkeurig plannen, voorbereiden, schema’s maken en vervolgens deze planningen en schema’s nauwgezet volgen, en er zijn schrijvers die gewoon gaan zitten en een eind heen typen en zo een verhaal laten ontstaan.
Mijn blogs, korte verhalen en verslagen, tja die benaderde ik als een “pantser”, ik mijmerde wat en kroop vervolgens achter mijn laptop om er een geïnspireerd stukje te schrijven.  En tot mijn grote schrik kwam ik nu tot de conclusie dat ik mijn grote meesterwerk ook maar iets meer moest “plotten”.  Ik moest planmatig, gestructureerd, gedisciplineerd te werk gaan. Ik…..  Ik met mijn creatieve, chaotische en levendige geest moest een creatief proces volwassen gaan benaderen.

Dus heb ik het klassieke 3 act schema uit de kast gehaald en alle 27 “verplichte” onderdelen van een goed verhaal in kaart gebracht. Ik schreef een complete outline, maakte een tijdbalk, schreef uitgebreide karakterbeschrijvingen, deed research naar de verschillende locaties waar het verhaal zich afspeelde en ordende al deze informatie ook nog eens in een map. Ik schafte een professioneel schrijfprogramma aan en verwerkte mijn complete outline.
Zo ontstond er een soort invuloefening waarbij van tevoren duidelijk was wat ik moest doen en ook hoeveel woorden ik gemiddeld per scene moest schrijven.
En die woorden kwamen vlotter dan verwacht.

Grimlachjes

Schreef ik mijzelf deze keer weer vast?
Tot nu toe niet en ik verwacht dat (voorlopig) ook niet te doen. Door de aangebrachte structuur is het veel overzichtelijker en is de kans op verdwalen een stuk kleiner.

Lukt het me om mijzelf aan de planning te houden?
Ja, sterker nog, ik loop zelfs een heel klein beetje voor. Ik maak planningen van 30 dagen en kan vervolgens, op basis van de voorafgaande 30 dagen, een bijgestelde planning maken voor de volgende 30 dagen.

Houd ik mij aan mijn outline?
Eh, nee, niet helemaal. Tijdens het schrijven heb ik besloten om wel alle elementen te behouden, maar de volgorde enigszins aan te passen.  Hierdoor wordt het verhaal wat spannender en voelt het ook wat natuurlijker aan. Mijn aangebrachte structuur is een richtlijn en geen creativiteit dodend keurslijf.

Uithuilen en opnieuw beginnen, dat is helemaal zo slecht nog niet. Juist doordat ik mijzelf toestemming gaf om het geheel even helemaal los te laten, kon ik na een periode van reflectie weer vol goede moed opnieuw beginnen. En nu lukt het wel.

Opnieuw beginnen is trouwens één van de thema’s waarover ik met Heisha van het blog “A Thousand Little Stories“schriftelijk in gesprek ga.   Want hoe begin je opnieuw? Helemaal als je leven compleet veranderd is door zaken als moederschap, verhuizen, studies, veeleisende banen etc.  Hoe combineer je dat überhaupt allemaal met een creatief bestaan.  Welke twijfels bekruipen ons dan, maar vooral hoe kunnen we deze twijfels overwinnen. Hoe kunnen we onze ervaringen juist in ons voordeel laten werken en er onze kracht van maken?

Dus ben je nieuwsgierig naar ons gesprek? Houd onze blogs dan in de gaten en deel jouw favoriete tips met ons.

Follow my blog with Bloglovin

schoolstrijd

Bijna iedere ochtend is het hier in huis strijd. Mijn jongste zoon is namelijk al klaar met school, hij hoeft daar niet meer naar toe. Althans dat vindt hij. Het is alleen jammer dat mijnheer nog geen zes jaar oud is en toch nog zeker een jaar of twaalf te gaan heeft in ons onderwijssysteem. 
Zoonlief voert diverse redenen aan waarom school stom is en hij er niet meer heen hoeft.  Zo is het te druk, er zijn te veel kinderen en ze maken ook nog eens zo veel geluid. Daarnaast loopt iedereen door elkaar en doet niemand het precies zo als mijn zoon wil. Juf is wel lief, maar die kinderen…
Het kerstdiner vindt hij daarentegen wel O.K., dus kwam mijnheer met een constructieve oplossing. Hij gaat de dag van het kerstdiner wel naar school en de rest van het jaar blijft hij thuis. Want thuis is het lekker stilletjes.

Een andere reden waarom hij dat hele school maar raar vindt,is dat hij er niet genoeg leert. Hij gaat nu al heel erg lang naar school en kan nog steeds niet een echt boek lezen, een verhaal schrijven  of moeilijke sommen maken. Hij weet nog steeds niet hoe het universum echt in elkaar zit en ook niet hoe een magneet precies werkt. Dat wil hij leren, maar in plaats daar van moet hij steeds maar van die stomme werkjes doen. En met een beetje pech moet hij die werkjes ook nog eens samen met die drukke kinderen doen. Hij heeft al tegen de juf gezegd dat hij liever thuis blijft, want papa en mama kunnen hem ook wel alles leren.  Na deze mededeling gaf hij juf een hand en wilde de klas uit lopen.

Het moge duidelijk zijn, ik heb een bijzonder kind wat gelukkig niet eigenwijs is. 

Maar diep in mijn hart snap ik het wel. Ik herken best weleens een heel klein beetje van mijzelf in dat mannetje. Ik kan mij nog goed herinneren hoe  uitermate ergerlijk ik het vond dat de leerkracht van groep vijf steeds mijn lekkere lezen verstoorde door mijn naam te roepen. Deze meester maakte zich ernstig zorgen over mijn cognitieve vaardigheden, ik was alleen maar aan het dagdromen en fantaseren, ik deed niet goed mee met de rest van de klas.  Kijk dat tafels stampen had gewoon niet mijn interesse, sowieso deed ik niet aan uit mijn hoofd leren. Ik moet iets begrijpen en anders tja…. daar ga ik mijn kostbare hersencellen en tijd niet aan verspillen.


Dat lekker in je eigen bubbel kunnen leven en opgaan in je eigen fantasie, dat herken ik zeer zeker.  En eerlijk is eerlijk, ik ben ook graag alleen of samen met een klein groepje vertrouwde mensen. Ik hoef ook niet zo nodig de hele tijd sociaal en gezellig te doen.  Laat mij maar lekker schuiven.

Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn kind misschien iets meer is dan gewoon introvert. Maar wat geeft dat.
Hij is gelukkig niet eigenwijs.

Follow my blog with Bloglovin