Ik heb een aantal bonus familieleden. Deze zijn aangetrouwd, aangewaaid of op een andere manier in de bonus gekomen. Met een tweetal hiervan, mijn bonusnichten, heb ik regelmatig contact. Wanneer je ons oppervlakkig bekijkt zie je voornamelijk verschillen. Ons verschil in leeftijd, ons verschil in sociaal-culturele achtergrond en een duidelijk waarneembaar verschil in etnische afkomst.
En toch, iedere keer wanneer wij afspreken en elkaar zien, valt het mij op, dat de overeenkomsten vele malen groter zijn dan de verschillen. Wij zijn alle drie creatieve geesten, ieder met ons eigen vakgebied. We moeten wel creëren, ook al is dat vaak een strijd tegen onze onzekerheden, ook al is dat vaak een emotionele uitputtingsslag. Met ieder kunstwerk wat ik maak, laat ik iets van mijzelf zien en stel ik mij kwetsbaar op. Met ieder grafisch ontwerp, met ieder schilderij, iedere tekening, ieder filmfragment en ieder stuk tekst, laten wij onze ware kleuren zien. Dit proces kan soms pijnlijk zijn, soms is het een les in nederigheid en soms is het gewoon lekker spelen.
Wij willen en kunnen alleen maar trouw zijn aan onszelf. We hebben alle drie in meer of mindere mate ervaren dat het pad van kunstenaar zijn niet het makkelijkste is, maar dat het voor ons geen optie is om geen kunstenaar te zijn.
Recentelijk heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden wat er gebeurt wanneer ik langere tijd geen kunst maak. Door continu druk te zijn met mijn gezin, werk, studie en allerlei andere verplichtingen, schoof ik het creëren voor mij uit. Ik draafde maar door en verwaarloosde mijn kunstenaarschap. En ineens was ik leeg. Ik was op. Ik werd ziek.
Ik heb weken niets gekund, ik heb weken nergens van kunnen genieten. En na een aantal weken lusteloos doorgebracht te hebben op de bank, was daar ineens weer een klein vonkje. Ik wilde weer een pen vasthouden. Ik kreeg langzaam weer beelden en woorden in mijn hoofd, die ik op papier kon zetten. En precies op dat moment, het moment dat ik heel voorzichtig weer begon te creëren, begon ik ook te helen. Ergens las ik de quote “creativiteit is zuurstof voor de ziel” en voor mij is dit de waarheid.
En tegen die mensen in onze directe omgeving, die niet altijd snappen waar wij mee bezig zijn. Die vieze handen, slapeloze nachten, huilbuien en wanhoop momenten tijdens ons creatieve proces hebben wij nodig. Wij hebben ze nodig om enigszins geestelijk gezond te blijven. En geloof me, zonder deze rare momenten in ons leven, wordt het maar een kleurloos zooitje.
