Brief aan mijn zoon Sam

Lieve Sam,

Enkele maanden geleden zijn we samen de wereld ingestapt van DrieLetterAfkortingen, wachtlijsten en diagnoses. Je liep al geruime tijd vast op school, je was ongelukkig op school, je had geen aansluiting bij leeftijdsgenootjes en de lesstof. School leverde zoveel stress op, het lukte je ook maar niet om zindelijk te worden. Iedere ochtend weer was er strijd om je naar school te krijgen. Aan het einde van de schooldag ging je thuis op de bank zitten met een deken over je hoofd en een koptelefoon op. Je sloot je dan helemaal af voor de wereld en kwam na een half uur of langer weer tevoorschijn.  Samen met school zijn we hulp gaan zoeken aan het einde van je eerste kleuterjaar.

 We kregen ineens te maken met REC’s, GGZ, TLV, MDO, SWV, GGD en vele andere DLA-tjes. Steeds meer instanties werden betrokken bij onze hulpvraag.  Zelfs de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis),  die uiteindelijk werd gesteld, is een DLA.   Je zou bijna gaan denken dat jouw naam ook een DLA is.  

Ik kende al die afkortingen, instanties, diagnoses en de wachtlijsten uit mijn professionele leven. Ik heb veertien jaar in het onderwijs gewerkt en daarvoor  werkte ik in de psychiatrie. Maar geen van deze ervaringen hebben mij kunnen voorbereiden op de emotionele impact die deze wereld heeft op mijn moederhart. Het was ontluisterend om ineens aan de andere kant van de tafel te zitten en te horen wat iedereen over mijn kind te vertellen had. Mijn hart werd bij vlagen opstandig en dan wilde ik tegen alle anderen aan de tafel gillen dat ze hun mond moesten houden. Dat je mijn kind bent en dat ik zelf wilde bepalen wat het beste voor jou is.

De diagnose ASS was geen verrassing, eerder een opluchting.  Nu kunnen we beter begrijpen wat er in jouw koppie gebeurt en je beter helpen om de wereld en jezelf te begrijpen. Jouw diagnose geeft ook toegang tot een onderwijsvorm waarin je kan opbloeien en weer met plezier naar school kan gaan. Het vooruitzicht dat je binnenkort naar een school kan gaan waar het rustiger is en waar de klas uit 10 leerlingen bestaat, deed je al helemaal stralen. Het liefst ging je dezelfde dag daar al naar toe.

Maar weet je Sam, vandaag doet dat er allemaal niet toe. We zijn samen buiten op het veldje achter ons huis. Je huppelt rond en bent afwisselend aan het zingen en kletsen. Je verzint (zoals je het zelf noemt) verhaaltjes in je eigen hoofd en praat tegen je eigen hersenen. Je vertelt ze wat ze moeten begrijpen.  Ik hoor hoe je aan jezelf vertelt dat jouw hersenen anders werken, want je hebt automechanisme. Hierdoor ben je net zo slim als andere kinderen, maar op een andere manier. En daarom mag je naar een andere school waar nog meer kinderen zijn met automechanisme en daar mag je leren op een Sam-manier.

Vandaag is het niet belangrijk dat het zo lang heeft geduurd voor je diagnose er is, dat je al zo lang met tegenzin naar school gaat. Vandaag schijnt de zon en jouw rode krullen dansen glanzend op je koppie. Je huppelt nog steeds op het veldje en zingt een vrolijk liedje. Ik zie aan je dat je ontspannen bent en je veilig voelt. Dit moment is goud waard. Ik weet zeker dat alles op zijn plekje gaat vallen, dat ik ook ga bijleren om je nog beter te begrijpen en ondersteunen.

Jij bent mijn lievelingsSam en ik ben trots op je.

Schoonheid in afscheid

De dagen voorafgaand aan haar aangekondigde sterven, heb ik nog enkele waardevolle gesprekken met mijn schoonmoeder mogen voeren. Tijdens één van die gesprekken drukte ze mij op het hart om toch vooral goed afscheid te nemen, niet alleen van haar, maar van al die zaken die ik in mijn leven aan het afronden was.  ‘Want, zo zei ze, goed afscheid nemen helpt je om beter verder te kunnen, een mooiere start te maken met al het nieuwe wat op je pad komt.’

Nu was afscheid nemen iets wat ik altijd hartstochtelijk wist te vermijden, ik deed gewoon niet aan afscheid nemen. Ik was zo’n persoon die ineens verdwijnen kon uit je leven. Maar nu ben ik het aangegaan en heb ik afscheid genomen.

Ik nam afscheid van de werkgever waar ik ruim veertien jaar heb gewerkt. Ik liet een baan achter, maar vertrok met een schat aan opgedane ervaringen en vaardigheden die mij nu goed helpen in mijn bestaan als ZZP-er.

Ik nam hierdoor ook afscheid van mijn collega’s, maar behield de waardevolle vriendschappen en fijne contacten. Ik zal dan ook de hilarische speech van mijn teamleider en de vele knuffels en mooie wensen van mijn collega’s nooit vergeten.

Ik nam afscheid van mijn leerlingen, mijn gekke puberale en mij soms tot wanhoop drijvende leerlingen, maar nam oprechte en ontroerende complimenten in ontvangst. Hun waardering betekent meer voor mij dan tien gouden handdrukken bij elkaar.

Ik nam afscheid van een rol, ik ben niet meer mevrouw Scheijde, maar weer lekker (juf) Sasja. Een rol die beter bij me past en ik nu ook meer weet te waarderen. Een rol waarmee ik ook meer kan geven, zonder dat het ten koste van mijzelf gaat.

Ik nam afscheid van mijn huwelijk, maar hield er toch een liefdevolle en vrijwillige familie aan over.  Een warme groep mensen waar het fijn mee toeven is, waarmee ik veel kan delen en waarvan ik ook veel steun mag ontvangen.  Wat de stappen die ik op mijn verdere levenspad zet een stuk makkelijker maken.

Ze had gelijk. Al dat afscheid nemen werkte louterend, ik kon veel nutteloze bagage die ik jarenlang mee had gesleept, loslaten. Er ontstond weer ruimte in mijn leven, ruimte om te leven in plaats van te overleven. Ruimte om weer gewoon (met) mijzelf te zijn. Ruimte voor vrijheid.

En ik nam afscheid van mijn schoonmoeder. Tijdens ons laatste gesprek drukte ze me op het hart om toch echt voor mijzelf te zorgen. “Dag lieverd, zei ze, zorg nou net zo goed voor je zelf als je altijd voor anderen zorgt, cijfer jezelf niet steeds weg, beloof me dat je dit gaat doen.” Ik heb haar stevig omhelst en het beloofd. Eén van de mooiste beloftes die ik aan iemand en aan mijzelf heb gemaakt. Ik heb het beloofd en doe iedere dag opnieuw mijn uiterste best om deze belofte na te komen. En als het me vandaag niet lukt, dan probeer ik het morgen gewoon opnieuw.

Dag lieverd…

Uithuilen en opnieuw beginnen

Soms gaat het hopeloos mis. Je begint vol passie aan een nieuw project, je probeert een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan, je probeert een droom te verwezenlijken en het gaat hopeloos mis. Dit overkomt de beste en mij dus ook.

Kondigde ik enige tijd geleden in mijn blog “niet denken maar schrijven” nog vol vertrouwen aan dat ik mijn schrijven serieuzer ging nemen, dat ik het avontuur aanging om een heus boek te schrijven, nou dat ging dus faliekant mis!

Braaf kroop ik iedere ochtend achter mijn laptopje om enkele geniale en spitsvondige alinea’s op papier te zetten en zo gestaag mijn roman, mijn grote meesterwerk te schrijven. Nou niet dus. Tot mijn grote frustratie schreef ik mijzelf keer op keer vast en verdwaalde ik in mijn verhaal. Dan wist ik ineens niet meer hoe mijn karakters ergens gekomen waren of kon ik niet meer bedenken hoe ze ergens naar toe zouden gaan. Of er kwam ineens midden in een scene een geheel nieuw personage om de hoek kijken. Wie was dat dan ineens en wat kwam hij doen in mijn verhaal?
Ook de klassieke beginnersfout had ik gemaakt, alle karakters hadden een naam gekregen die op de mijne leek. Behalve dat ene karakter, de antagonist, zijn naam leek verdacht veel op de naam van die ene vervelende collega…

Ik besloot mijn magnum opus tijdelijk in de wilgen te hangen en mij eerst maar eens wat meer te verdiepen in de ambachtelijke kant van het grote mensen schrijven. Na een schrijfcursus, het lezen van diverse boeken en het verslinden van diverse YouTube filmpjes viel er bij mij het kwartje.  
Er zijn “plotters” en “pantsers”.  Schrijvers die alles nauwkeurig plannen, voorbereiden, schema’s maken en vervolgens deze planningen en schema’s nauwgezet volgen, en er zijn schrijvers die gewoon gaan zitten en een eind heen typen en zo een verhaal laten ontstaan.
Mijn blogs, korte verhalen en verslagen, tja die benaderde ik als een “pantser”, ik mijmerde wat en kroop vervolgens achter mijn laptop om er een geïnspireerd stukje te schrijven.  En tot mijn grote schrik kwam ik nu tot de conclusie dat ik mijn grote meesterwerk ook maar iets meer moest “plotten”.  Ik moest planmatig, gestructureerd, gedisciplineerd te werk gaan. Ik…..  Ik met mijn creatieve, chaotische en levendige geest moest een creatief proces volwassen gaan benaderen.

Dus heb ik het klassieke 3 act schema uit de kast gehaald en alle 27 “verplichte” onderdelen van een goed verhaal in kaart gebracht. Ik schreef een complete outline, maakte een tijdbalk, schreef uitgebreide karakterbeschrijvingen, deed research naar de verschillende locaties waar het verhaal zich afspeelde en ordende al deze informatie ook nog eens in een map. Ik schafte een professioneel schrijfprogramma aan en verwerkte mijn complete outline.
Zo ontstond er een soort invuloefening waarbij van tevoren duidelijk was wat ik moest doen en ook hoeveel woorden ik gemiddeld per scene moest schrijven.
En die woorden kwamen vlotter dan verwacht.

Grimlachjes

Schreef ik mijzelf deze keer weer vast?
Tot nu toe niet en ik verwacht dat (voorlopig) ook niet te doen. Door de aangebrachte structuur is het veel overzichtelijker en is de kans op verdwalen een stuk kleiner.

Lukt het me om mijzelf aan de planning te houden?
Ja, sterker nog, ik loop zelfs een heel klein beetje voor. Ik maak planningen van 30 dagen en kan vervolgens, op basis van de voorafgaande 30 dagen, een bijgestelde planning maken voor de volgende 30 dagen.

Houd ik mij aan mijn outline?
Eh, nee, niet helemaal. Tijdens het schrijven heb ik besloten om wel alle elementen te behouden, maar de volgorde enigszins aan te passen.  Hierdoor wordt het verhaal wat spannender en voelt het ook wat natuurlijker aan. Mijn aangebrachte structuur is een richtlijn en geen creativiteit dodend keurslijf.

Uithuilen en opnieuw beginnen, dat is helemaal zo slecht nog niet. Juist doordat ik mijzelf toestemming gaf om het geheel even helemaal los te laten, kon ik na een periode van reflectie weer vol goede moed opnieuw beginnen. En nu lukt het wel.

Opnieuw beginnen is trouwens één van de thema’s waarover ik met Heisha van het blog “A Thousand Little Stories“schriftelijk in gesprek ga.   Want hoe begin je opnieuw? Helemaal als je leven compleet veranderd is door zaken als moederschap, verhuizen, studies, veeleisende banen etc.  Hoe combineer je dat überhaupt allemaal met een creatief bestaan.  Welke twijfels bekruipen ons dan, maar vooral hoe kunnen we deze twijfels overwinnen. Hoe kunnen we onze ervaringen juist in ons voordeel laten werken en er onze kracht van maken?

Dus ben je nieuwsgierig naar ons gesprek? Houd onze blogs dan in de gaten en deel jouw favoriete tips met ons.

Follow my blog with Bloglovin

schoolstrijd

Bijna iedere ochtend is het hier in huis strijd. Mijn jongste zoon is namelijk al klaar met school, hij hoeft daar niet meer naar toe. Althans dat vindt hij. Het is alleen jammer dat mijnheer nog geen zes jaar oud is en toch nog zeker een jaar of twaalf te gaan heeft in ons onderwijssysteem. 
Zoonlief voert diverse redenen aan waarom school stom is en hij er niet meer heen hoeft.  Zo is het te druk, er zijn te veel kinderen en ze maken ook nog eens zo veel geluid. Daarnaast loopt iedereen door elkaar en doet niemand het precies zo als mijn zoon wil. Juf is wel lief, maar die kinderen…
Het kerstdiner vindt hij daarentegen wel O.K., dus kwam mijnheer met een constructieve oplossing. Hij gaat de dag van het kerstdiner wel naar school en de rest van het jaar blijft hij thuis. Want thuis is het lekker stilletjes.

Een andere reden waarom hij dat hele school maar raar vindt,is dat hij er niet genoeg leert. Hij gaat nu al heel erg lang naar school en kan nog steeds niet een echt boek lezen, een verhaal schrijven  of moeilijke sommen maken. Hij weet nog steeds niet hoe het universum echt in elkaar zit en ook niet hoe een magneet precies werkt. Dat wil hij leren, maar in plaats daar van moet hij steeds maar van die stomme werkjes doen. En met een beetje pech moet hij die werkjes ook nog eens samen met die drukke kinderen doen. Hij heeft al tegen de juf gezegd dat hij liever thuis blijft, want papa en mama kunnen hem ook wel alles leren.  Na deze mededeling gaf hij juf een hand en wilde de klas uit lopen.

Het moge duidelijk zijn, ik heb een bijzonder kind wat gelukkig niet eigenwijs is. 

Maar diep in mijn hart snap ik het wel. Ik herken best weleens een heel klein beetje van mijzelf in dat mannetje. Ik kan mij nog goed herinneren hoe  uitermate ergerlijk ik het vond dat de leerkracht van groep vijf steeds mijn lekkere lezen verstoorde door mijn naam te roepen. Deze meester maakte zich ernstig zorgen over mijn cognitieve vaardigheden, ik was alleen maar aan het dagdromen en fantaseren, ik deed niet goed mee met de rest van de klas.  Kijk dat tafels stampen had gewoon niet mijn interesse, sowieso deed ik niet aan uit mijn hoofd leren. Ik moet iets begrijpen en anders tja…. daar ga ik mijn kostbare hersencellen en tijd niet aan verspillen.


Dat lekker in je eigen bubbel kunnen leven en opgaan in je eigen fantasie, dat herken ik zeer zeker.  En eerlijk is eerlijk, ik ben ook graag alleen of samen met een klein groepje vertrouwde mensen. Ik hoef ook niet zo nodig de hele tijd sociaal en gezellig te doen.  Laat mij maar lekker schuiven.

Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn kind misschien iets meer is dan gewoon introvert. Maar wat geeft dat.
Hij is gelukkig niet eigenwijs.

Follow my blog with Bloglovin

Druk

Ik ben er in getrapt. Ondanks al mijn goede intenties heb ook ik last van DE modeziekte van deze tijd. Ik heb het druk.

Druk met mijn werk, druk met mijn studie, druk met mijn kinderen, druk met mijn huishouden, druk met alle berichtjes beantwoorden, druk met mijn to-do lijstjes, druk,druk,druk… Ik ren heen en weer, schrijf dingen op mijn to-do lijst, één item wegstrepen, twee dingen toevoegen. Kind moet weggebracht naar school, ander kind moet naar een arts. Was moet inde machine, niet vergeten de zooi bij thuiskomst ook in de droger gooien, anders gaat het stinken. Vaatwasser zeepjes zijn op, ook gelijk brood halen, de puber eet ineens als een bouwvakker.  Wat, hulp nodig met verhuizen/behangen/straatje leggen? Geen punt ik heb nog een gaatje in mijn agenda. O ja, sociaal leven, uh ik geloof dat ik mei 2032 weer beschikbaar ben.
Niet vergeten opgeven voor cursus mindfulness,  past nog precies in het agenda-gat tussen de colleges en de administratie. 45 minuten navelstaren en daarna mijn BTW aangifte voorbereiden.

Misschien beter ordenen, strakker plannen, nieuwe agenda kopen. Mooiere lijstjes maken. uiteraard allemaal Pinterest-waardig. Niet vergeten alles aantrekkelijk op de foto te zetten, want niet gepost is niet echt gebeurd.  Zo word ik pas echt productief. Hoe het met me gaat? Lekker druk, druk, druk.  Druk met interessante zaken, druk met interessant zijn, druk met interessant doen. Ooops tijd voor een stralende selfie. #allesondercontrole #mijnhaarzitaltijdperfectookalsiknetuitbedkom #nofilter

Dus nieuwe agenda gekocht en mooiere lijstjes gemaakt.  Iedere dag slechts plek voor 3 afspraken en maximaal 5 taken. Iedere dag wel plek voor zelfzorg en zorg voor mijn omgeving.  Uitgebreide adreslijst  met daarop de telefoonnummers van die personen die ik om hulp kan vragen. 
Iedere dag sluit mijn “kantoor” om 20.00 uur, daarna is het speeltijd. Lekker mijmeren, creatief bezig zijn, mooie boeken lezen onder een knuffeldekentje op de bank en dat allemaal onder het genot van een grote beker thee.  Lekker loom, heerlijk niet-productief. #schuldgevoelisafgeschaft

Voortaan ben ik dus parttime druk.

Follow my blog with Bloglovin

(EIGEN)WIJS

Al van jongs af aan krijg ik regelmatig te horen dat ik eigenwijs ben. De kleuterjuf stond vooraan in de rij om als eigenwijs te bestempelen, gevolgd door alle andere leerkrachten, mijn ouders, vrienden, leidinggevenden, collega’s, cursisten en leerlingen. Sommigen vertelden het in bedekte termen (Sasja is wel erg zelfstandig), anderen waren een stuk directer met hun oordeel (Wat is dat kind stronteigenwijs zeg!).
Ikzelf, daarentegen, vind dit allemaal bijzonder meevallen. Als ik echt zo eigenwijs zou zijn, dan zou ik mijn leven veel minder volgens de regels leiden. Dan zou ik mij een stuk minder druk maken over wat een ander van mijn wensen zou vinden. Dan zou ik hier mijn keuzes een stuk minder door laten beïnvloeden.

In mijn leven heb ik een paar keer getwijfeld aan mijn beslissingen en besloot ik maar de veilige weg te kiezen en mijn leven in te richten “zoals het hoort”.  Zo heb ik bijna 20 jaar lang een echte grote mensen baan gehad op kantoor, iets wat echt totaal niet bij mij paste. En waarom? Omdat ik niet durfde te vertrouwen op mijn eigen capaciteiten en talenten als creatieveling. Om nog maar te zwijgen over mijn angst voor het oordeel van mijn omgeving.
Deze angsten hebben mijn beslissingen op verschillende gebieden sterk beïnvloed. Van relaties, tot huisinrichting, studiekeuzes etc.
Samengevat, ik was alles behalve eigenwijs.

 

Tot een aantal maanden geleden. Ik besloot dat het genoeg was. Ik had al jaren het gevoel dat ik niet mijn eigen leven aan het leiden was, dat ik het pad van een ander aan het bewandelen was. Er was maar één ding wat mij weerhield om mijn eigen pad te bewandelen en dat was mijn eigen angst.  Het werd hoog tijd dat ik (zoals ik iemand het recentelijk prachtig hoorde omschrijven) weer aan het hoofd van mijn eigen tafel ging zitten. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat geneuzel en gezeur. Ik moet maar eens wat vertrouwen hebben, in mijzelf, mijn talenten en vaardigheden. En ik moet maar eens vertrouwen hebben in een goede afloop, juist als ik mijn onderbuik gevoel volg en het allemaal eens niet volgens de gevestigde regeltjes doe. Want laten we eerlijk zijn, iedere keer als ik dit onderbuik gevoel negeerde en mijn leven volgens de regels probeerde te leiden ging het mis. Dit braaf proberen te zijn heeft geleid tot scheidingen, een burn-out, dalende creativiteit en steeds onzekerder worden. Het werd dus hoog tijd voor een fikse dosis (eigen)wijsheid en groeiend zelfvertrouwen. Het grappige is, dat hoe (eigen)wijzer ik ben, hoe sterker mijn zelfvertrouwen groeit.

 

Hier zit ik dan, aan het hoofd van mijn eigen tafel. Ik bepaal de tafelschikking, het menu en welk servies we gebruiken. Ik verwelkom alles en iedereen waar ik blij van word. Mensen waar ik blij van en mee kan worden, werk waar ik blij van word, wonen op een manier waar ik blij van word.
Beleef ik een tweede pubertijd? Misschien.
Is het een midlifecrisis? Misschien.
Wat maakt het uit… ik word er gewoon blij van.

STOM


Ineens werd het stom.  Bloggen, wat eerst heerlijk was om te doen, werd ineens stom. Ik wilde niet meer schrijven, niet meer publiceren. Ik wilde geen leuke foto’s of illustraties maken. ik wilde niet eens meer nadenken over bloggen en deed alsof het niet meer bestond.

Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit graag wilde delen met de wereld. Eigenlijk is dit niet helemaal waar… Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit niet durfde te delen met de wereld. En met enige regelmaat moet je die dingen doen die je wel wil maar nooit durfde.
Dus ik begon met bloggen en kreeg direct positieve reacties. Ik genoot van het schrijven over dat wat op mijn pad kwam, mijn mijmeringen en mijn dromen. Ik genoot van het maken van de foto’s en het vormgeven, bijschaven van mijn site. Ik verbeterde mijn technische vaardigheden en kwam erachter dat ik ,soms met wat hulp of extra aanmoediging, meer kon dan ik verwacht had. Mijn zelfvertrouwen groeide en het werd steeds leuker.

Maar waarom werd het nou ineens stom?
Ik besloot om een pauze in te lassen en af en toe te mijmeren over waarom het stom werd en hoe ik bloggen weer leuk kon maken. Niet alles in het leven hoeft altijd maar leuk te zijn, maar bloggen voor mij wel. Want, om mijn vader maar eens te citeren, het moet tenslotte niet op werken gaan lijken.

En tijdens de afgelopen vakantie, tijdens een van mijn nachtelijke staarsessies naar de sterrenhemel, realiseerde ik mij ineens dat mijn vader gelijk had. Het was op werken gaan lijken.
Ik was het bloggen veel te serieus gaan nemen. Ik was mij meer gaan bezig houden met het genereren van zoveel mogelijk lezers, mijn SEO, het ontdekken van een niche etc. Ik had een app op mijn telefoon geïnstalleerd  zodat ik 24 uur per dag mijn statistieken kon inzien. Ik las blogs over bloggen, ik keek filmpjes over bloggen en de definities van succes die ik daar las en hoorde, werden ook mijn definitie van succes.
Alleen,  ik was helemaal niet gaan bloggen met het idee in mijn hoofd dat ik zoveel mogelijk lezers moest hebben en er schandalig rijk mee moet worden. Ik wil niet specifiek over één onderwerp schrijven, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Ik vind veel onderwerpen interessant en heb over nog meer onderwerpen een mening. Ik vind het fijn (en soms ook angstaanjagend) om mijn gevoelens en meningen te delen. Via mijn grijnsjes laat ik mijn ware kleuren zien.

Dus, dit stukje voldoet niet aan de standaard succesformule die er bestaat, de kopjes ontbreken, er zitten geen illustraties of foto’s bij, geen duidelijke titel die direct uitlegt waar het over gaat. En hij zal ook wel te kort of te lang gevonden worden. Het zal mij worst wezen. Maar één ding moeten jullie mij beloven… Vertel alsjeblieft NOOIT aan mijn vader dat hij gelijk had.

Follow my blog with Bloglovin

Waardevol

 

Dagelijks zie ik ,prachtig ingelijst, op mijn bureau de zin “alles van waarde is weerloos”, maar eigenlijk vraag ik mij nooit af waar deze zin vandaan komt. Ok, ik weet dat het woorden zijn uit een gedicht van Lucebert, de keizer van de vijftigers, maar hoe zijn gedicht heet of wat er nog meer in staat, dat weet ik niet. Deze zin spreekt zo tot mijn verbeelding, ik heb geen context nodig, ik geef liever mijn eigen betekenis aan de woorden.

En juist nu, in een tijd van mogelijk verlies, lijkt dit citaat extra waarde te krijgen.  Juist die weerloosheid van het leven maakt ons leven zo waardevol. De vergankelijkheid en eindigheid van onze levens  maakt ze zo waardevol. Want wat is nu werkelijk van waarde? Het hebben van de nieuwste telefoon? Een nog snellere laptop, een duurdere camera? Rijden in een super-de-luxe auto?  Het hebben van nog meer schoenen, jurken of handtassen?  En dat allemaal van het juiste merk, in de juiste kleur en volgens de laatste trends. En we moeten dit dan ook allemaal delen via mooie plaatjes en praatjes op social media en ook zoveel mogelijk “likes” zien te krijgen.

Ik geloof niet dat het hebben van al deze spullen mijn leven waardevol maakt.  Ik weet zeker dat het hebben van al deze spullen mij ook niet gelukkiger maakt. Sterker nog, ik raak al gestrest bij het idee om aan al deze materiele eisen te moeten voldoen.
De confrontatie die ik in mijn persoonlijke leven nu dagelijks aanga met de vergankelijkheid van ons leven verscherpt mijn overtuigingen en inzichten betreffende wat waardevol is en wat (naar mijn bescheiden mening) niet.  Die zaken waar ik gelukkig van word, die in mijn leven waarde hebben en die aan mijn leven waarde geven zijn zo kostbaar dat het niet in geld is uit te drukken. Ik noem deze dingen maar even voor het gemak mijn “kernwaarden”.  En het kennen van jouw eigen kernwaarden is zo fijn, omdat jij dan iedere dag een klein of groot geluksmoment voor jouzelf kan creëren.

Ik word gelukkig van iedere dag minstens een half uur alleen zijn en dan niets te moeten.  Ik word gelukkig van creatief bezig zijn, en mijmeren. De natuur is ook zo’n bron van geluk. Ik word gelukkig van in stilte thee drinken, bloeiende pioenrozen, tuinieren, schrijven, kaarsjes branden, schat zoeken op het strand of in het bos.
En poëzie, daar word ik ook gelukkig van.
Dus heb ik de tekst van het Lucebert gedicht maar even opgezocht en het ingelijste citaat vervangen door de volledige versie.

 

de zeer oude zingt:

er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings

alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk

als het hart van de tijd
als het hart van de tijd

Lucebert                           

 

 

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Inspiratie is voor amateurs

Althans, dat beweert de Amerikaanse kunstenaar Chuck Close. Om precies te zijn, dit is de manier waarop hij het zei;

‘Amateurs wachten op inspiratie.
De rest staat gewoon op en gaat naar zijn werk.’

“Inspiratie is voor amateurs” verder lezen

Werken met de stemmen in mijn hoofd

Ik hoor stemmen in mijn hoofd. Geen paniek, het zijn niet van het soort stemmen waar je medicatie tegen moet slikken. Het zijn geen stemmen die me de opdracht geven om mijzelf of anderen kwaad te berokkenen en ik hoor ook geen opdrachten van God.
Dus nogmaals geen paniek.    “Werken met de stemmen in mijn hoofd” verder lezen