In een oogwenk

Follow my blog with Bloglovin

Weet jij wat EMDR (Eye movement desensitization and reprocessing) is? Ik had er in ieder geval tot een paar maanden terug nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik had verwacht deze vorm van therapie ooit te volgen.

Kort door de bocht samengevat, het komt erop neer dat je met je ogen heen en weer beweegt, naar wat klikjes luistert, een paar ritmes trommelt en je geneest. Met een gezonde dosis scepsis (en stiekem ook een beetje tegenzin) ben ik dus deze therapie gaan volgen. Ik zat inmiddels al acht maanden thuis met psychische klachten en begon me knap wanhopig te voelen. Ik besloot dus deze kans aan te pakken ook al durfde ik het eigenlijk niet.

Tot mijn grote verbazing sloeg de EMDR aan en nog snel ook. Zo snel dat ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn kinderjaren in één sessie wist te verwerken. Nutteloze, belemmerende bagage die ik ruim 40 jaar meezeulde, wist ik daar in krap anderhalf uur op te ruimen. Gelukkig maar, want ik heb een hele berg beperkende bagage en door de snelheid waarmee de EMDR werkt kan ik dit allemaal opruimen.

shine-blog-emdr

Tja, en wat doe ik dan tijdens zo’n behandeling?

Tijdens een sessie denk ik eerst terug aan een traumatische gebeurtenis. Ik beschrijf deze zo nauwkeurig mogelijk en let ook goed op waar ik dit in mijn lichaam voel. (bijvoorbeeld een knoop in mijn maag, gebalde vuisten etc.). Ik kijk als het ware naar deze gebeurtenis alsof het een film is en ik zet deze stil op het naarste plaatje. Vervolgens bepaal ik hoe beladen deze gebeurtenis is op een schaal van 1 (nauwelijks beladen) tot 10 (zeer zwaar beladen).

Wanneer ik bovenstaande stappen heb doorlopen start de EMDR. Ik krijg dan een koptelefoon op en hoor afwisselend in mijn linker- en rechteroor een klikkend geluid. Ik volg dit geluid als het ware met oogbewegingen (met mijn ogen dicht) en tegelijkertijd tel ik de klikjes van 1 tot en met 27 en start dan opnieuw met tellen. Ook klop ik met mijn vingers het ritme van de klikjes na op de tafel. Op deze complexe taak moet ik mij volledig concentreren en het is niet de bedoeling dat ik bewust ga denken aan de te verwerken gebeurtenis.

Ik voer de bovenstaande taken ongeveer een minuut uit en kijk dan terug naar de gebeurtenis en bepaal dan opnieuw de emotionele lading. Tot nu toe is het bij iedere sessie zo geweest dat deze direct al daalde met een punt.

Vervolgens herhaal je het rondje EMDR en het terugkijken net zo lang tot de emotionele lading 0 is.  Het is mij tot nu toe gelukt om iedere gebeurtenis (of thema) die ik inbreng, in één sessie te verwerken.

Na afloop van een sessie ben ik wel helemaal afgepeigerd en na de eerste twee sessies kreeg ik zelfs hele stevige migraine aanvallen. Er wordt ook geadviseerd om het na een EMDR behandeling rustig aan te doen en dankzij mijn lichaam gebeurde dit ook. Na de overige behandelingen had ik geen migraine meer, wel had ik een gonzend hoofd en sterke behoefte aan rust.

Het voelt nu, na een aantal sessies, alsof ik echt aan mijn fundamenten werk. Deze keer pak ik het probleem bij de wortels aan. Ik vergelijk mezelf wel eens met een schattig, klein, oud Zaans huisje. Zo eentje met een funderingscode. Mijn fundering wordt nu grondig gerestaureerd en straks ben ik weer zo goed als nieuw. Misschien zelfs beter, want ik laat gelijk de isolatie aanpakken.

sparkle-blog-emdr

Ik snap nog steeds niet goed HOE deze therapie werkt, maar het werkt (althans bij mij). Ik snap ook nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk niet durfde, maar ach, ik durfde toen bijna niks.

Op wikiweetalles staat een uitgebreide (onpersoonlijke) uitleg over deze therapievorm.

Bestemming Bereikt

Follow my blog with Bloglovin

Stijf knijp ik mijn ogen dicht. Ik beweeg niet. Ik ben hier niet. Dit ben ik niet. Vaag dringen de geluiden van buitenaf tot mij door. Ik hoor het stemmetje van het kleinste gedrocht. Dat heldere stemmetje wat door iedere deur en muur heen klinkt in dit gehorige huis. Het stemmetje wat steeds maar vol overtuiging het woord mama in mijn richting blijft gooien. Het stemmetje wat het moeilijkste is om te negeren. Ik hoor geschuifel, meubels die over het laminaat krassen. Gestommel. De mannenstem klinkt nu ook. De mannenstem mompelt iets tegen het gedrocht over tot rust komen en gezellig buiten spelen. De mannenstem klinkt raspend, vermoeid. Zou hij net zo vermoeid zijn als ik? Het gedrocht lijkt te zijn overtuigd. Beide stemmen sterven weg. Ik open mijn ogen en kijk om mij heen. Ik bevind mij nog steeds in de gevangenis van de roze sprei met bijpassende gordijnen.

Met bovenstaande alinea deed ik mee met de door avrotros georganiseerde schrijfwedstrijd “De pennen zijn geslepen”.  De opdracht was; schrijf de eerste alinea (150 woorden) van een spannend verhaal. De tien beste inzendingen gingen door naar de volgende ronde en kregen de kans om uitgewerkt te worden tot een kort verhaal van 750 woorden.

De laatste maanden ben ik weer erg veel aan het schrijven en het leek me een goede oefening om eens “in opdracht” te schrijven.  En niet zomaar een opdracht, maar eentje die behoorlijk buiten mijn comfortzone ligt. Ik lees en schrijf eigenlijk nooit thriller verhalen, aangezien mijn interesse ligt bij magisch-realistische en deprimerend-Russische romans.  En niet alleen het genre ligt vergenoeg buiten mijn comfortzone om voor angstzweet te zorgen. Ook het feit dat mijn alinea beoordeeld zou worden door een vakjury en de wetenschap dat heel Nederland mijn alinea kan lezen, zorgde voor heel wat onrust.

Het schrijven van een alinea is niet de uitdaging, maar deze vervolgens delen met anderen en weten dat je afgewezen kan worden, daar ligt voor mij de grootste uitdaging.  Binnen een uurtje was de alinea geschreven en gepolijst. Het insturen duurde een behoorlijke tijd langer. Ik had zoveel tijd nodig om moed te verzamelen, pas op de laatste dag leverde ik mijn tekst in.

1344 kijkers hadden een eerste alinea  ingestuurd en slechts tien alinea’s werden uitgekozen. Kansberekening is nooit mijn beste vak geweest, maar zelfs ik zie in één oogopslag dat dit een héle kleine kans is om in de top tien gekozen te worden.

 

Heb ik gewonnen?

Nee, ik zat  niet in de top tien en mocht niet als onderdeel van de wedstrijd mijn alinea uitwerken tot een compleet verhaal.

Heb ik verloren?

Nee, het is me gelukt om allerlei angsten te overwinnen en ik heb mijn tekst ingezonden. En de lezers die reeds mijn eerdere blogs hebben gelezen, snappen dat meedoen al  een overwinning is.