Geplaatst op

STOM

Ineens werd het stom.  Bloggen, wat eerst heerlijk was om te doen, werd ineens stom. Ik wilde niet meer schrijven, niet meer publiceren. Ik wilde geen leuke foto’s of illustraties maken. ik wilde niet eens meer nadenken over bloggen en deed alsof het niet meer bestond.

Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit graag wilde delen met de wereld. Eigenlijk is dit niet helemaal waar… Ik was mijn blog begonnen omdat ik  van schrijven houd en dit niet durfde te delen met de wereld. En met enige regelmaat moet je die dingen doen die je wel wil maar nooit durfde.
Dus ik begon met bloggen en kreeg direct positieve reacties. Ik genoot van het schrijven over dat wat op mijn pad kwam, mijn mijmeringen en mijn dromen. Ik genoot van het maken van de foto’s en het vormgeven, bijschaven van mijn site. Ik verbeterde mijn technische vaardigheden en kwam erachter dat ik ,soms met wat hulp of extra aanmoediging, meer kon dan ik verwacht had. Mijn zelfvertrouwen groeide en het werd steeds leuker.

Maar waarom werd het nou ineens stom?
Ik besloot om een pauze in te lassen en af en toe te mijmeren over waarom het stom werd en hoe ik bloggen weer leuk kon maken. Niet alles in het leven hoeft altijd maar leuk te zijn, maar bloggen voor mij wel. Want, om mijn vader maar eens te citeren, het moet tenslotte niet op werken gaan lijken.

En tijdens de afgelopen vakantie, tijdens een van mijn nachtelijke staarsessies naar de sterrenhemel, realiseerde ik mij ineens dat mijn vader gelijk had. Het was op werken gaan lijken.
Ik was het bloggen veel te serieus gaan nemen. Ik was mij meer gaan bezig houden met het genereren van zoveel mogelijk lezers, mijn SEO, het ontdekken van een niche etc. Ik had een app op mijn telefoon geïnstalleerd  zodat ik 24 uur per dag mijn statistieken kon inzien. Ik las blogs over bloggen, ik keek filmpjes over bloggen en de definities van succes die ik daar las en hoorde, werden ook mijn definitie van succes.
Alleen,  ik was helemaal niet gaan bloggen met het idee in mijn hoofd dat ik zoveel mogelijk lezers moest hebben en er schandalig rijk mee moet worden. Ik wil niet specifiek over één onderwerp schrijven, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Ik vind veel onderwerpen interessant en heb over nog meer onderwerpen een mening. Ik vind het fijn (en soms ook angstaanjagend) om mijn gevoelens en meningen te delen. Via mijn grijnsjes laat ik mijn ware kleuren zien.

Dus, dit stukje voldoet niet aan de standaard succesformule die er bestaat, de kopjes ontbreken, er zitten geen illustraties of foto’s bij, geen duidelijke titel die direct uitlegt waar het over gaat. En hij zal ook wel te kort of te lang gevonden worden. Het zal mij worst wezen. Maar één ding moeten jullie mij beloven… Vertel alsjeblieft NOOIT aan mijn vader dat hij gelijk had.

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Niet denken, maar schrijven…

De eerste successen zijn behaald, de eerste deadlines zijn al gemist, de eerste opdrachten zijn binnengehaald en de eerste schrikmomenten zijn achter de rug. Ja 2018 is echt helemaal begonnen.

En je zou het wellicht niet geloven wanneer je mijn blog een beetje volgt, maar 2018 is het jaar waarin ik (eindelijk eens een keertje) het schrijven wat serieuzer neem en een schrijfdroom ga verwezenlijken. Ik koester al jaren de droom om dan toch maar eens “echt” te schrijven. En met “echt” schrijven bedoel ik literair schrijven, groots en meeslepend.
Wat ik eigenlijk probeer te vertellen is dat ik een boek wil schrijven. Ik durf het bijna niet hardop uit te spreken, laat staan dat ik het durf neer te schrijven, maar het is gewoonweg de waarheid. Ik droom er al jaren van , vanaf mijn vroege pubertijd, om een echt mooi en dik boek te schrijven. En in tegenstelling tot een groot aantal andere dromen is deze droom mij blijven achtervolgen. Steeds weer stak het gevoel op “later als ik groot ben, schrijf ik mijn boek” en ik heb besloten dat ik nu, anno 2018, groot ben geworden en ga schrijven.
Een blog of een essay schrijven is leuk en uitdagend,  maar dat is een redelijk overzichtelijk proces. Je mijmert een paar dagen, zet vervolgens een enorme kop thee en gaat achter de laptop zitten. Je gooit je gedachten “op papier”, leest het na, past een en ander aan en komt er vervolgens achter dat je thee is koud geworden. Dan weet je dat de tekst ok is.  Maar het schrijven van een boek is toch een wat grotere uitdaging en lijkt me ook een veel complexer proces.
Het verhaal wat ik wil schrijven, spookt al enkele jaren door mijn hoofd en kristalliseert zich steeds verder uit. De karakters leven in mijn geest en de crisis, die zij moeten doormaken, ligt al op de loer. Het begint nu echt te borrelen en te gisten in mijn geest. Ik droom er zelfs van, dan loop ik door mijn studio met een dikke buik, letterlijk zwanger van het te schrijven boek. Met iedere pagina die ik in mijn dromen schrijf slinkt mijn buik. (Als dit toch ook eens in het echte leven zo kon zijn)
2018 is het jaar waarin ik ga bevallen van mijn first draft.

Gelukkig schiet het universum altijd te hulp zodra ik een besluit heb genomen.

  • Zo ontving ik een extra portie zelfvertrouwen door de mooie complimenten die ik ontving als feedback op het essay wat ik moest inleveren bij de strengste docent van Nederland.
  • Ik kreeg een extra portie vertrouwen door de oprecht geïnteresseerde reactie van een kennis die bij een uitgeverij werkt.
  • En ik kreeg ook zomaar de kans om (gesponsord) een heuse schrijfcursus te volgen bij een echte schrijver. Een schrijver die al echte grote mensen boeken heeft gepubliceerd.

En nu, nu staat het zwart op wit. Nu is het echt en nu moet ik het wel waarmaken. Het is geen droom meer, maar een doel geworden.  Dit jaar schrijf ik mijn boek. En daarna, ach het volgende doel staat ook al vast. Daarna ga ik het publiceren, hoe weet ik nog niet, maar daar zal het universum mij ook wel bij helpen.

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Stilte na de storm

Follow my blog with Bloglovin

 

Lief universum,

Ik heb nu mijn 44e levensjaar afgesloten en ben vol goede moed aan mijn 45e begonnen, maar er is iets wat ik toch echt even kwijt wil.

Dat 44e levensjaar was niet bepaald mijn leukste, meest relaxte, gezelligste en makkelijkste jaar. Dit jaar stond in het teken van mijn burn-out en knokken om niet in een verlammende depressie af te glijden. Het was ook het jaar waarin ik, net toen ik weer wat opgekrabbeld was, als donderslag bij heldere hemel bijna weduwe werd. En laten we wel wezen, dat kan nooit de bedoeling zijn.

Dit afgelopen jaar heb ik veel geleerd over mijzelf, mijn angsten, mijn dromen, mijn identiteit, mijn passies en wat er voor mij echt toe doet. Ik heb mijn grenzen leren (her)kennen en ze leren bewaken. Het was een aaneenschakelingen van leermomenten en pijnlijke waarheden. Het is waar dat ik een stuk sterker uit deze strijd ben gekomen. Het is waar dat mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Het is waar dat ik mijn creatieve bron weer herontdekt heb. Maar, eerlijk is eerlijk, het was een te stormachtig en daardoor een bij vlagen verlammend jaar.

Lief universum, kunnen we afspreken dat dit 45e jaar een stuk fijner is? Dat ik in dit jaar de vruchten mag plukken van het harde werken? Dat ik in dit jaar ook mijn rustmomenten mag pakken? Even een jaar zonder gillende sirenes en doodsangsten? Een jaartje stilte na de storm?

 

Weet je, we spreken het gewoon af. Dit jaar is een topjaar! Een jaar vol vreugde, creativiteit, gezelligheid, successen en met iedere dag een heerlijk moment van kabbelende rust. Een jaar waarin ik voldoende ruimte heb voor mijzelf en mijn groei. Een kleurrijk jaar en een vruchtbaar jaar.

Ok, af en toe een prikkelend leermomentje moet er ook zeker zijn, graag zelfs! Dergelijke momenten houden mij scherp en actief, maar we gaan niet overdrijven hè?

En mijn tegenprestatie is dat ik nu eens gewoon ga beginnen aan dat ene project wat al jaren op mijn “bucketlist” staat. Erewoord! En mocht het te lang duren voor ik daar aan begin, geef me dan maar zo’n licht prikkelend leermomentje als liefdevolle schop onder mijn kont.

 

Liefs Sasja