Geplaatst op

Waardevol

 

Dagelijks zie ik ,prachtig ingelijst, op mijn bureau de zin “alles van waarde is weerloos”, maar eigenlijk vraag ik mij nooit af waar deze zin vandaan komt. Ok, ik weet dat het woorden zijn uit een gedicht van Lucebert, de keizer van de vijftigers, maar hoe zijn gedicht heet of wat er nog meer in staat, dat weet ik niet. Deze zin spreekt zo tot mijn verbeelding, ik heb geen context nodig, ik geef liever mijn eigen betekenis aan de woorden.

En juist nu, in een tijd van mogelijk verlies, lijkt dit citaat extra waarde te krijgen.  Juist die weerloosheid van het leven maakt ons leven zo waardevol. De vergankelijkheid en eindigheid van onze levens  maakt ze zo waardevol. Want wat is nu werkelijk van waarde? Het hebben van de nieuwste telefoon? Een nog snellere laptop, een duurdere camera? Rijden in een super-de-luxe auto?  Het hebben van nog meer schoenen, jurken of handtassen?  En dat allemaal van het juiste merk, in de juiste kleur en volgens de laatste trends. En we moeten dit dan ook allemaal delen via mooie plaatjes en praatjes op social media en ook zoveel mogelijk “likes” zien te krijgen.

Ik geloof niet dat het hebben van al deze spullen mijn leven waardevol maakt.  Ik weet zeker dat het hebben van al deze spullen mij ook niet gelukkiger maakt. Sterker nog, ik raak al gestrest bij het idee om aan al deze materiele eisen te moeten voldoen.
De confrontatie die ik in mijn persoonlijke leven nu dagelijks aanga met de vergankelijkheid van ons leven verscherpt mijn overtuigingen en inzichten betreffende wat waardevol is en wat (naar mijn bescheiden mening) niet.  Die zaken waar ik gelukkig van word, die in mijn leven waarde hebben en die aan mijn leven waarde geven zijn zo kostbaar dat het niet in geld is uit te drukken. Ik noem deze dingen maar even voor het gemak mijn “kernwaarden”.  En het kennen van jouw eigen kernwaarden is zo fijn, omdat jij dan iedere dag een klein of groot geluksmoment voor jouzelf kan creëren.

Ik word gelukkig van iedere dag minstens een half uur alleen zijn en dan niets te moeten.  Ik word gelukkig van creatief bezig zijn, en mijmeren. De natuur is ook zo’n bron van geluk. Ik word gelukkig van in stilte thee drinken, bloeiende pioenrozen, tuinieren, schrijven, kaarsjes branden, schat zoeken op het strand of in het bos.
En poëzie, daar word ik ook gelukkig van.
Dus heb ik de tekst van het Lucebert gedicht maar even opgezocht en het ingelijste citaat vervangen door de volledige versie.

 

de zeer oude zingt:

er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings

alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk

als het hart van de tijd
als het hart van de tijd

Lucebert                           

 

 

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Inspiratie is voor amateurs

Althans, dat beweert de Amerikaanse kunstenaar Chuck Close. Om precies te zijn, dit is de manier waarop hij het zei;

‘Amateurs wachten op inspiratie.
De rest staat gewoon op en gaat naar zijn werk.’

“Inspiratie is voor amateurs” verder lezen

Geplaatst op

Bitterzoet

Deze maand nam ik, een bitterzoet, afscheid van mijn re-integratiecoach. Ik heb het afgelopen jaar intensief met haar gewerkt aan mijn herstel en terugkeer op de arbeidsmarkt. Zo’n twee keer per maand reisde ik met de bus af naar Alkmaar. Een heerlijk ritje door het polderlandschap uit mijn jeugd,  gevolgd door een wandeling van een minuut of twintig door het landelijke buitengebied van Alkmaar langs een stel prachtige molens.

Uiteraard leerde ik van haar de “technische” vaardigheden omtrent het solliciteren, jezelf profileren en jezelf presenteren op de huidige arbeidsmarkt.

Want tja, toen ik leerde hoe je hoort te solliciteren, en dat is al ruim 25 jaar geleden, waren er nog geen zaken als internet en social media, sterker nog we moesten de brief met de hand schrijven. De beschikbare technieken zijn niet alleen veranderd, maar ook allerlei spelregels over hoe wij met elkaar omgaan zijn veranderd. Zo leerde ik destijds bijvoorbeeld dat je een sollicitatiebrief (of zin) nooit met het woord ik mocht beginnen, want dat was asociaal en arrogant. Tegenwoordig wordt het juist aangeraden, want dit straalt assertiviteit en zelfvertrouwen uit.

Maar goed, ik leerde van haar veel meer dan dit “technische” gedeelte. Een groot deel van onze gesprekken en oefeningen ging over het ontdekken van mijn kernwaarden, mijn visie, wat wil ik en (niet geheel onbelangrijk) HOE wil ik dit.

Zij heeft mij waardevolle lessen geleerd over valse bescheidenheid (want er is geen enkele reden om zo bescheiden te zijn) en hoe je een beter, leuker, creatiever mens wordt door regelmatig nee te zeggen. Ik heb de les van positief egoïsme geleerd, dus eerst goed voor mijzelf zorgen zodat ik ook goed voor al het andere kan zorgen. Nou ja, al het andere… veel van het andere. Genoeg van het andere.

Onze gesprekken waren intensief, eerlijk en confronterend. Soms, op dagen dat ik erg moe of gestrest was, had ik geen zin in de gesprekken. Het voelde dan alsof ik er de energie niet voor kon opbrengen, maar ik zette door en dat loonde. Na afloop van ieder gesprek ging ik met een grijns van oor tot oor, met hernieuwde energie en groeiend zelfvertrouwen de deur uit. Want, waar onze gesprekken ook over gingen, we eindigde altijd met de slappe lach. Hoe heerlijk is het, om met een ander samen, onbedaarlijk te kunnen lachen diep vanuit de onderbuik.

Ik ga de gesprekken en onze lachbuien missen, ik ga mijn polderritjes en de wandelingen langs de molens missen. Ik ga dat leuke mens missen.

Maar het afscheid is bitterzoet, want we nemen afscheid omdat ik ben hersteld. Ik ben al enige tijd weer volledig beter gemeld en aan het werk. Zoals ik al grappend tijdens ons laatste gesprek zei: “Ik ben volwassen geworden, nu moet ik weer op eigen benen staan.”

Dus ik geniet nog één keer van mijn wandeling langs de molens en de prachtige uitzichten en vooruitzichten.

 

 

Follow my blog with Bloglovin

Geplaatst op

Snode plannen

Follow my blog with Bloglovin

Als eerste wil ik iedereen natuurlijk een geweldig nieuwjaar toewensen. Ik hoop dat al jullie mooie dromen uit mogen komen. En over die mooie dromen en of goede voornemens  was uiteraard veel te doen in deze tijd van het jaar  (of is het tijden van de jaren zo rond de jaarwisseling?)

De laatste weken van 2016 werd ik doodgegooid met statistieken over goede voornemens. Wist je dat ruim 30% van de goede voornemens reeds sneuvelen in de eerste maand van het nieuwe jaar? En dat aan het einde van het jaar slechts 3% van de goede voornemens zijn behaald? Bemoedigende cijfers, vind je ook niet?

Op YouTube keek ik allerlei filmpjes over hoe het dan wel zou moeten. Filmpje na filmpje zag ik met het onderwerp “succesvol doelen stellen”.  Allerlei uitermate succesvol uitziende personen kwamen in beeld om te vertellen hoe ook ik uitermate productief en succesvol kan zijn. Ik vond het best lastig om bij het kijken van  een aantal van deze filmpjes mijn concentratie vast te houden. Ik werd steeds afgeleid door hun uitermate succesvol gebleekte tanden en hun uitermate productief verlengde wimpers.  Ik kreeg steeds meer het gevoel dat het, bij deze stroom filmpjes waarin ik terecht was gekomen, ging over succesvol overkomen dan over daadwerkelijk succesvol zijn.

Ik besloot mijn informatie elders te halen, namelijk mijn collectie studieboeken. Tijdens de diverse opleidingen die ik heb gevolgd kwam het onderwerp “doelen stellen” regelmatig aan de orde als onderdeel bij vakken als projectmanagement of scriptiebegeleiding. Iedereen die zo’n vak ooit heeft gevolgd, is bekend met de term SMART. Doelen moeten SMART geformuleerd zijn, dat wil zeggen Specifiek, Meetbaar, Aantrekkelijk, Realistisch en Tijdsgebonden. (Ik weet dat er diverse variaties bestaan, maar dit is degene waar ik mee ben gedrild.)  Mijn associaties hiermee zijn niet zo positief, ik vond het, tijdens mijn leven als student, maar saai en angstaanjagend “volwassen”.

Ik heb dus besloten het anders te benoemen.  Ik gebruik geen termen als “goede voornemens” of “doelen”. Ik smeed “snode plannen”, dat klinkt een stukje ondeugender en een stuk meer als Sasja. Het doet mij ook een beetje denken aan Harry Potter.  Je weet wel, met die scene waarin Harry een blanco kaart (de sluipwegwijzer) heeft waarop hij ,met behulp van een toverspreuk, kan zien waar iedereen zich bevindt. Deze spreuk ging zoiets als “ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb”.

Een paar van deze snode plannen wil ik wel met jullie delen, maar sommige zijn een beetje te snood en houd ik voorlopig lekker voor mijzelf.  Deze andere snode plannen deel ik  gaandeweg het jaar wel met jullie.

  • Mijn blog uitbreiden, ik ga (minstens) 40 blogberichten publiceren in 2017
  • Ik ga (minstens) 20 schilderijen maken in 2017
  • Ik ga (minstens) 15 studiepunten halen voor 31 juli 2017

OK, ik geef toe, mijn snode plannen zijn stiekem wel een beetje SMART geformuleerd, maar dat vertellen we aan niemand.

 

 

Geplaatst op

In een oogwenk

Follow my blog with Bloglovin

Weet jij wat EMDR (Eye movement desensitization and reprocessing) is? Ik had er in ieder geval tot een paar maanden terug nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik had verwacht deze vorm van therapie ooit te volgen.

Kort door de bocht samengevat, het komt erop neer dat je met je ogen heen en weer beweegt, naar wat klikjes luistert, een paar ritmes trommelt en je geneest. Met een gezonde dosis scepsis (en stiekem ook een beetje tegenzin) ben ik dus deze therapie gaan volgen. Ik zat inmiddels al acht maanden thuis met psychische klachten en begon me knap wanhopig te voelen. Ik besloot dus deze kans aan te pakken ook al durfde ik het eigenlijk niet.

Tot mijn grote verbazing sloeg de EMDR aan en nog snel ook. Zo snel dat ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn kinderjaren in één sessie wist te verwerken. Nutteloze, belemmerende bagage die ik ruim 40 jaar meezeulde, wist ik daar in krap anderhalf uur op te ruimen. Gelukkig maar, want ik heb een hele berg beperkende bagage en door de snelheid waarmee de EMDR werkt kan ik dit allemaal opruimen.

shine-blog-emdr

Tja, en wat doe ik dan tijdens zo’n behandeling?

Tijdens een sessie denk ik eerst terug aan een traumatische gebeurtenis. Ik beschrijf deze zo nauwkeurig mogelijk en let ook goed op waar ik dit in mijn lichaam voel. (bijvoorbeeld een knoop in mijn maag, gebalde vuisten etc.). Ik kijk als het ware naar deze gebeurtenis alsof het een film is en ik zet deze stil op het naarste plaatje. Vervolgens bepaal ik hoe beladen deze gebeurtenis is op een schaal van 1 (nauwelijks beladen) tot 10 (zeer zwaar beladen).

Wanneer ik bovenstaande stappen heb doorlopen start de EMDR. Ik krijg dan een koptelefoon op en hoor afwisselend in mijn linker- en rechteroor een klikkend geluid. Ik volg dit geluid als het ware met oogbewegingen (met mijn ogen dicht) en tegelijkertijd tel ik de klikjes van 1 tot en met 27 en start dan opnieuw met tellen. Ook klop ik met mijn vingers het ritme van de klikjes na op de tafel. Op deze complexe taak moet ik mij volledig concentreren en het is niet de bedoeling dat ik bewust ga denken aan de te verwerken gebeurtenis.

Ik voer de bovenstaande taken ongeveer een minuut uit en kijk dan terug naar de gebeurtenis en bepaal dan opnieuw de emotionele lading. Tot nu toe is het bij iedere sessie zo geweest dat deze direct al daalde met een punt.

Vervolgens herhaal je het rondje EMDR en het terugkijken net zo lang tot de emotionele lading 0 is.  Het is mij tot nu toe gelukt om iedere gebeurtenis (of thema) die ik inbreng, in één sessie te verwerken.

Na afloop van een sessie ben ik wel helemaal afgepeigerd en na de eerste twee sessies kreeg ik zelfs hele stevige migraine aanvallen. Er wordt ook geadviseerd om het na een EMDR behandeling rustig aan te doen en dankzij mijn lichaam gebeurde dit ook. Na de overige behandelingen had ik geen migraine meer, wel had ik een gonzend hoofd en sterke behoefte aan rust.

Het voelt nu, na een aantal sessies, alsof ik echt aan mijn fundamenten werk. Deze keer pak ik het probleem bij de wortels aan. Ik vergelijk mezelf wel eens met een schattig, klein, oud Zaans huisje. Zo eentje met een funderingscode. Mijn fundering wordt nu grondig gerestaureerd en straks ben ik weer zo goed als nieuw. Misschien zelfs beter, want ik laat gelijk de isolatie aanpakken.

sparkle-blog-emdr

Ik snap nog steeds niet goed HOE deze therapie werkt, maar het werkt (althans bij mij). Ik snap ook nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk niet durfde, maar ach, ik durfde toen bijna niks.

Op wikiweetalles staat een uitgebreide (onpersoonlijke) uitleg over deze therapievorm.