Bijna iedere ochtend is het hier in huis strijd. Mijn jongste zoon is namelijk al klaar met school, hij hoeft daar niet meer naar toe. Althans dat vindt hij. Het is alleen jammer dat mijnheer nog geen zes jaar oud is en toch nog zeker een jaar of twaalf te gaan heeft in ons onderwijssysteem.
Zoonlief voert diverse redenen aan waarom school stom is en hij er niet meer heen hoeft. Zo is het te druk, er zijn te veel kinderen en ze maken ook nog eens zo veel geluid. Daarnaast loopt iedereen door elkaar en doet niemand het precies zo als mijn zoon wil. Juf is wel lief, maar die kinderen…
Het kerstdiner vindt hij daarentegen wel O.K., dus kwam mijnheer met een constructieve oplossing. Hij gaat de dag van het kerstdiner wel naar school en de rest van het jaar blijft hij thuis. Want thuis is het lekker stilletjes.
Een andere reden waarom hij dat hele school maar raar vindt,is dat hij er niet genoeg leert. Hij gaat nu al heel erg lang naar school en kan nog steeds niet een echt boek lezen, een verhaal schrijven of moeilijke sommen maken. Hij weet nog steeds niet hoe het universum echt in elkaar zit en ook niet hoe een magneet precies werkt. Dat wil hij leren, maar in plaats daar van moet hij steeds maar van die stomme werkjes doen. En met een beetje pech moet hij die werkjes ook nog eens samen met die drukke kinderen doen. Hij heeft al tegen de juf gezegd dat hij liever thuis blijft, want papa en mama kunnen hem ook wel alles leren. Na deze mededeling gaf hij juf een hand en wilde de klas uit lopen.
Het moge duidelijk zijn, ik heb een bijzonder kind wat gelukkig niet eigenwijs is.
Maar diep in mijn hart snap ik het wel. Ik herken best weleens een heel klein beetje van mijzelf in dat mannetje. Ik kan mij nog goed herinneren hoe uitermate ergerlijk ik het vond dat de leerkracht van groep vijf steeds mijn lekkere lezen verstoorde door mijn naam te roepen. Deze meester maakte zich ernstig zorgen over mijn cognitieve vaardigheden, ik was alleen maar aan het dagdromen en fantaseren, ik deed niet goed mee met de rest van de klas. Kijk dat tafels stampen had gewoon niet mijn interesse, sowieso deed ik niet aan uit mijn hoofd leren. Ik moet iets begrijpen en anders tja…. daar ga ik mijn kostbare hersencellen en tijd niet aan verspillen.
Dat lekker in je eigen bubbel kunnen leven en opgaan in je eigen fantasie, dat herken ik zeer zeker. En eerlijk is eerlijk, ik ben ook graag alleen of samen met een klein groepje vertrouwde mensen. Ik hoef ook niet zo nodig de hele tijd sociaal en gezellig te doen. Laat mij maar lekker schuiven.
Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn kind misschien iets meer is dan gewoon introvert. Maar wat geeft dat.
Hij is gelukkig niet eigenwijs.