Eén van onze dametjes (ja, zo noem ik onze kipjes) is broeds. Zij gaat niet alleen op haar eigen eitje zitten, maar zij scharrelt ook de eitjes van de andere dametjes bij elkaar en gaat daar op zitten. En blijft zitten. En terwijl zij daar zo zit te broeden, eet en drinkt zij niets.
Volgens alle experts is het soort kip wat wij hebben absoluut niet broeds. Maar ja, ons dametje trekt zich duidelijk niets aan van wat de experts zeggen. Volgens de onuitputtelijke bron van informatie die wij internet noemen, kan het zelfs gevaarlijk zijn. Een kip die op onbevruchte eitjes gaat broeden, wat op zichzelf natuurlijk al een kansloze missie is, kan zichzelf doodbroeden. En aangezien het in de bebouwde kom verboden is om een haantje te houden, zijn alle eitjes onbevrucht.
Nu heb ik dus de schone taak toegewezen gekregen om iedere dag het dametje van haar eitjes af te tillen en in de ren naast het voer te plaatsen. Dit gaat niet zonder het nodige drama. Zodra ik het deurtje van het nacht en leg gedeelte van het hok open doe, is de dame in kwestie op haar hoede. Angstvallig slaat zij mij gade. Zij volgt iedere beweging met argusogen. Langzaam, heel langzaam, steek ik mijn handen uit om haar op te pakken. Wanneer mijn handen bij haar in de buurt komen begint ze luid kabaal te maken en maakt zij zichzelf groot door haar vleugels bol te zetten en haar kont de lucht in te steken. De truc is om haar dan in één rustige en vloeiende beweging op te pakken en rustig in de ren te zetten naast het drinkwater en het voer. Vervolgens haal ik snel de eitjes weg, zodat ze niet opnieuw gaat zitten.
Ik weet dat het, het beste voor haar is. Maar toch, iedere keer heb ik toch weer een beetje het gevoel dat ik een droom afpak. Alsof ik haar moet vertellen dat op haar staatslot geen prijs is gevallen en dat alle mooie dromen niet uitkomen. Of is dit projectie? Waarschijnlijk wel, de dametjes hebben natuurlijk geen dromen, wel instincten. En deze instincten ,en niet mooie idealistische dromen over een warm gezinsleven, zorgen voor het broedgedrag.
Ach en zodra ze het verse graan en water ziet, is zij de eitjes weer vergeten. Dus zo sterk zijn haar moederlijke instincten ook weer niet.
