Het is alweer een paar maanden geleden dat ik iets van mij liet horen. Niet dat ik niets geschreven heb, het tegendeel is waar. Enkele weken voor de zomervakantie had ik mijn gedachten al op papier gezet.
Ik had een stuk geschreven over mijn nieuwe snode plannen. Want één van de grote voordelen van werken in het onderwijs is dat er dan twee keer per jaar een frisse start mogelijk is. Niet alleen op 1 januari start er een nieuw jaar, op 1 september is er ook weer een schone lei waar je mee mag beginnen. Het mooie van deze “jaarwisseling” is, dat je ruim een maand de tijd hebt tussen het oud (1 augustus) en het nieuw (1 september), je kan dus wekenlang reflecteren, evalueren en nieuwe snode plannen creëren.
En dus had ik een aantal nieuwe snode plannen geformuleerd. Plannen die voornamelijk te maken hebben met goede zelfzorg. En dan bedoel ik geen zelfzorg in de categorie “lekkere crèmepjes en vaker naar de kapper gaan”. Ik heb het dan over mijzelf tijd gunnen om te leren en te groeien. Om te genieten van het leven en mijn rust te nemen. Over grenzen aangeven en bewaken. Ik heb het dan over mediteren en niet te vergeten om die dingen te doen waar ik daadwerkelijk gelukkig van word.
Ik herlas mijn tekst en was tevreden. Een paar kleine aanpassingen en het was klaar om te publiceren.
En daar gebeurde het. Of eigenlijk, daar gebeurde het dus juist niet. Ik hoefde alleen maar op de knop “publiceer” te klikken, maar ik kon mij er niet toe zetten. Ik had allerlei geweldige redenen om de knop maar niet te hoeven indrukken.
- Ik wilde mijn tekst eerst nog eens met frisse blik herlezen (de “morgen ga ik verder” smoes)
- Ik was niet tevreden over de foto’s (de “het is nog niet perfect” smoes)
- Ik moest ineens heel nodig mijn ramen lappen/planten watergeven/was opvouwen etc. (de “het zijn nog niet de juiste omstandigheden” smoes)
- Ik vergat gewoonweg dat ik nog aan mijn blog wilde werken ( de “ik steek mij kop in het zand” smoes)
- etc. etc.
En dan komt het moment waarop je er niet meer omheen kan draaien en de smoezen op zijn.
Ik was bang, niets meer en niets minder. Een soort bijgelovige angst had zich van mij meester gemaakt. Ik was gewoon bang om iets te publiceren over mijn snode plannen. 3 januari had ik ook een blog geschreven over snode plannen voor 2017. Het jaar lachte mij toe. Welgeteld één dag later stond het leven volledig op zijn kop, mijn snode plannen deden er in die periode niets meer toe. En nu maanden later vraag ik mij nog steeds een beetje af of ik misschien, geheel per ongeluk, de goden een heel klein beetje verzocht heb.
Angst……. angst is er om te overwinnen, om van te leren en om je te helpen groeien. Dus bij deze publiceer ik toch een blog over snode plannen. En zet ik ze met één klik op de knop in werking. Klik
