Stijf knijp ik mijn ogen dicht. Ik beweeg niet. Ik ben hier niet. Dit ben ik niet. Vaag dringen de geluiden van buitenaf tot mij door. Ik hoor het stemmetje van het kleinste gedrocht. Dat heldere stemmetje wat door iedere deur en muur heen klinkt in dit gehorige huis. Het stemmetje wat steeds maar vol overtuiging het woord mama in mijn richting blijft gooien. Het stemmetje wat het moeilijkste is om te negeren. Ik hoor geschuifel, meubels die over het laminaat krassen. Gestommel. De mannenstem klinkt nu ook. De mannenstem mompelt iets tegen het gedrocht over tot rust komen en gezellig buiten spelen. De mannenstem klinkt raspend, vermoeid. Zou hij net zo vermoeid zijn als ik? Het gedrocht lijkt te zijn overtuigd. Beide stemmen sterven weg. Ik open mijn ogen en kijk om mij heen. Ik bevind mij nog steeds in de gevangenis van de roze sprei met bijpassende gordijnen.
Met bovenstaande alinea deed ik mee met de door avrotros georganiseerde schrijfwedstrijd “De pennen zijn geslepen”. De opdracht was; schrijf de eerste alinea (150 woorden) van een spannend verhaal. De tien beste inzendingen gingen door naar de volgende ronde en kregen de kans om uitgewerkt te worden tot een kort verhaal van 750 woorden.
De laatste maanden ben ik weer erg veel aan het schrijven en het leek me een goede oefening om eens “in opdracht” te schrijven. En niet zomaar een opdracht, maar eentje die behoorlijk buiten mijn comfortzone ligt. Ik lees en schrijf eigenlijk nooit thriller verhalen, aangezien mijn interesse ligt bij magisch-realistische en deprimerend-Russische romans. En niet alleen het genre ligt vergenoeg buiten mijn comfortzone om voor angstzweet te zorgen. Ook het feit dat mijn alinea beoordeeld zou worden door een vakjury en de wetenschap dat heel Nederland mijn alinea kan lezen, zorgde voor heel wat onrust.
Het schrijven van een alinea is niet de uitdaging, maar deze vervolgens delen met anderen en weten dat je afgewezen kan worden, daar ligt voor mij de grootste uitdaging. Binnen een uurtje was de alinea geschreven en gepolijst. Het insturen duurde een behoorlijke tijd langer. Ik had zoveel tijd nodig om moed te verzamelen, pas op de laatste dag leverde ik mijn tekst in.
1344 kijkers hadden een eerste alinea ingestuurd en slechts tien alinea’s werden uitgekozen. Kansberekening is nooit mijn beste vak geweest, maar zelfs ik zie in één oogopslag dat dit een héle kleine kans is om in de top tien gekozen te worden.
Heb ik gewonnen?
Nee, ik zat niet in de top tien en mocht niet als onderdeel van de wedstrijd mijn alinea uitwerken tot een compleet verhaal.
Heb ik verloren?
Nee, het is me gelukt om allerlei angsten te overwinnen en ik heb mijn tekst ingezonden. En de lezers die reeds mijn eerdere blogs hebben gelezen, snappen dat meedoen al een overwinning is.