4 januari 2017 was de eerste dag van de rest van mijn leven. Aanvankelijk leek deze dag een normale dag te worden, die binnen een week in de vergetelheid zou geraken. De ochtend begon kabbelend, mijn partner en ik waren nog maar net wakker en hadden voor deze dag geen plannen of afspraken. Mijn lief zat op de bank en vertelde een grappig verhaal over twee dames op facebook en ons zoontje Sam zat naast hem. Ik stond in de keuken en zette thee voor ons. Sam zou , zoals iedere woensdag, worden opgehaald door zijn opa voor de wekelijkse opa en oma dag.
En toen werd alles anders. Midden in een zin begon mijn partner naar adem te snakken. Eerst dacht ik dat hij zich verslikte, maar binnen een fractie van een seconde realiseerde ik mij dat dit “gasping” was en dat het foute boel was.
Gelukkig kwam op dat moment net mijn schoonvader binnenstappen en konden wij gezamenlijk in actie komen. Hierdoor konden wij minuten tijdswinst maken in een situatie waarin elke seconde telt.
Gelukkig kreeg ik bij 112 een zeer vriendelijke en adequate mevrouw aan de lijn die ons keer op keer gerust wist te stellen en aan te moedigen.
Gelukkig waren er twee politiewagens zeer snel ter plaatse en konden de agenten de reanimatie overnemen en ons opvangen.
Gelukkig waren er ook zeer snel twee brandweermannen ter plaatse die de agenten ondersteunden en de weg in huis vrij konden maken voor de ambulancemedewerkers die onderweg waren.
Gelukkig arriveerden de twee ambulances ook zeer snel.
Binnen een minuut of tien was onze kleine woonkamer gevuld met hulpverleners die zeer professioneel en doortastend vochten voor het leven van mijn lief. De ambulancemedewerkers kregen mijn partner snel stabiel genoeg om naar het ziekenhuis te vervoeren.
Gelukkig was er nog een bed beschikbaar op de afdeling hartbewaking van het olvg en konden wij met gillende sirenes naar Amsterdam vervoerd worden. In het ziekenhuis werden wij reeds opgewacht en kon mijn partner direct de katheterisatie kamer in.
Gelukkig was er thuis een buurvrouw die mijn schoonvader en de kinderen opving.
Gelukkig hebben wij een hechte en liefdevolle familie, waardoor wij elkaar door deze emotionele, hectische periode heen konden slepen.
Het waren angstaanjagende dagen, het hart van mijn man liet zich in eerste instantie niet temmen. De artsen besloten om hem kunstmatig in slaap te brengen en hij werd overgebracht naar de intensive care afdeling. En daar lag die beer van een vent in een ziekenhuisbed, aan de beademing met allerlei draden en slangen aan zijn enorme lijf. ’s Ochtends kerngezond een grappig verhaal vertellend en ’s avonds lag hij op de intensive care aan de beademing. Maar mijn lief herstelde snel. Na krap 24 uur mocht hij weer wakker worden en van de intensive care af. Hij was nog wel zeer verward en kon niet goed begrijpen wat er was gebeurd. Gelukkig verdween de verwardheid en bleek zijn geheugen niet te zijn beschadigd.
Inmiddels is er operatief bij mijn lief een ICD (implanteerbare cardioverter defibrillator) geplaatst en op vrijdag de 13e januari konden wij thuis samen vieren dat wij één jaar gelukkig “gepartnerd” zijn.
Dinsdag 3 januari schreef ik mijn blog over snode plannen, woensdag 4 januari was dat in een ander leven. Zoals John Lennon al zong: “Life is what happens to you while you’re busy making other plans.”. Gelukkig heb ik veel om dankbaar voor te zijn en gelukkig zijn er op deze wereld heel veel geweldige superhelden.
